07 марта, 2011

საჯარო კამათი ოპოზიციაში: ბუნებრივი პროცესი თუ მორიგი შანსი ხელისუფლებას?

"რეზონანსი" - "მთელი კვირა"

2 მარტი, 2009


ნინო ბურჯანაძე: "შეიძლება ამბიცია სხვებს უფრო მეტი აქვთ, ვიდრე ნინო ბურჯანაძეს"...

"მე არ ვაკრიტიკებ ალიანსს. იდეის კრიტიკის უფლება და საკუთარი აზრის გამოთქმის უფლება კი, რა თქმა უნდა, მაქვს - ისევე, როგორც არავის წაურთმევია ალიანსისათვის იმის თქმის უფლება, რატომ არ მოსწონთ მათ 9 აპრილს დაგეგმილი აქციის იდეა. ისინი ხომ თავს აძლევენ ამის უფლებას?
ჩემი კრიტიკის მთავარი მიზანი არის ის, რომ დავარწმუნო ჩემი კოლეგები ალიანსიდან; ის ადამიანები, ვინც ახლა იმედის თვალით უყურებენ რეფერენდუმს, რომ ეს გზა მიზნამდე არ მიგვიყვანს.
ხელისუფლება ავიწყებს ხალხს იმას, რომ ჩვენ მთავარზე ვართ შეთანხმებული: რომ პრეზიდენტი უნდა წავიდეს. და აკეთებს აქცენტს იმაზე, რაც შედარებით მეორეხარისხოვანია - როდესაც ჩვენ ერთმანეთს ჯანსაღად ვეკამათებით, თუ რომელი გზა სჯობს. ხელისუფლება ძალიან კარგად იყენებს იმ ბუნებრივ პროცესს, რომელიც ახლა ოპოზიციაშია.
...უარყოფითი გამოცდილება პასუხისმგებლობის მქონე ადამიანისათვის არის ძალიან ფასეული - იმიტომ, რომ არასოდეს გაიმეორებს იმ შეცდომას, რომლის მწარე ფასიც იცის. მაგრამ ვისაც ეს გამოცდილება არ აქვს, ძალიან დიდი ალბათობაა იმისა, რომ მან ასეთი შეცდომა დაუშვას. ჩემს რეაბილიტაციაზე საუბრის ყველაზე ნაკლები უფლება კი აქვთ იმ ადამიანებს (ჟურნალისტებს არ ვგულისხმობ), ვინც ჩემს რეაბილიტაციაზე ლაპარაკობენ. არ არსებობს ქართულ პოლიტიკურ სპექტრში არც ერთი ლიდერი, რომელსაც აქვს მორალური უფლება, ნინო ბურჯანაძეს რეაბილიტაცია მოსთხოვოს. შემიძლია გითხრათ, რომ ჩემი ალაპარაკება არამარტო ხელისუფლებისთვის შეიძლება გახდეს უსიამოვნო. მაგრამ მე პასუხისმგებლობას ვგრძნობ ჩემი ქვეყნის წინაშე" - "მთელ კვირას" ნინო ბურჯანაძე ესაუბრება.

- რამდენიმე კვირის წინ მივიღეთ ერთიანი დოკუმენტი - მემორანდუმი, რომლის მოთხოვნები საზოგადოებისთვის ცნობილია. ვფიქრობ, რომ ხელისუფლება ცდილობს, გააუფასუროს ამ დოკუმენტის მნიშვნელობა და ყველაფერს აკეთებს, რათა ოპოზიციაში არსებულ განსხვავებულ ტაქტიკურ ნაბიჯებზე გააკეთოს ხაზგასმა და არა იმაზე, რაც ყველაზე მთავარია. მემორანდუმი კონსულტაციების პირველი მნიშვნელოვანი კონკრეტული შედეგია. ასევე ძალიან მნიშვნელოვანი შეთანხმება მოხდა იმასთან დაკავშირებით, რომ ჯერ უნდა ჩატარდეს საპრეზიდენტო არჩევნები და მხოლოდ ამის შემდეგ - საპარლამენტო. ყველანი თანხმდებიან იმაზეც, რომ გაზაფხულს აქვს გადამწყვეტი მნიშვნელობა, რადგან არ არის გამორიცხული, ამ ხელისუფლებამ კიდევ უფრო რთულ მდგომარეობაში ჩააყენოს ქვეყანა. ბოლო პერიოდის განმავლობაში კი მიმდინარეობდა კონსულტაციები კონკრეტულ გზებთან დაკავშირებით: როგორ მივაღწიოთ პრეზიდენტის გადაყენებას; რომელი გზა არის ამისთვის ყველაზე ეფექტური. ხელისუფლებამ გამოიყენა ამ საკითხთან დაკავშირებით ოპოზიციის განსხვავებული შეხედულებები, რათა ხალხში ერთგვარი გაურკვევლობა გაჩნდეს და ნიჰილიზმი ჩამოყალიბდეს.
- ამაში თქვენ ხელისუფლებას ადანაშაულებთ?
- ხელისუფლება ძალიან კარგად იყენებს იმ ბუნებრივ პროცესს, რომელიც ახლა ოპოზიციაშია - როდესაც მიდის მსჯელობა, დავა იმასთან დაკავშირებით, თუ რომელი გზა ჯობს. არის ორი ძირითადი მოსაზრება. ერთი მოსაზრება გახლავთ იმ ჯგუფისა, რომელთან ერთადაც მე ვაფიქსირებ ჩემს პოზიციას...
- შეიძლება ამ ჯგუფს ვუწოდოთ რადიკალური ფრთა?
- ეს აბსოლუტურად ადეკვატური ფრთაა - მიუხედავად იმისა, რომ მასში წარმოდგენილი არიან ის ოპოზიციონერებიც, რომლებიც ყოველთვის ცნობილი იყვნენ რადიკალიზმით. მაგრამ ამ ფრთაში არიან არარადიკალური მოსაზრების მქონე ადამიანებიც. ეს დღევანდელ სიტუაციაში აბსოლუტურად ადეკვატური პოზიციაა. როდესაც იცი, რომ რაც უფრო მეტი დღე იქნება ხელისუფლება ქვეყანაში, მით უფრო მეტი საფრთხე ემუქრება შენს ქვეყანას და მით უფრო შეუქცევადი შეიძლება გახდეს პროცესი, გინდა თუ არა, რადიკალურად აყენებ მოთხოვნას. ოპოზიციის ეს ნაწილი მიიჩნევს, რომ პრეზიდენტი არანაირ ნიშანს არ იძლევა, რომ ის ადეკვატურად აფასებს ქვეყანაში მიმდინარე პროცესებს და არ გადადგება. ამიტომ 9 აპრილს ის ხალხმა უნდა დაარწმუნოს, რომ უნდა წავიდეს. ოპოზიციის მეორე ნაწილი ირჩევს სხვა გზას - ერთი შეხედვით, მართლაც, უფრო ცივილიზებულს და კანონმორჩილს - რეფერენდუმის გზას. პატივს ვცემ ნებისმიერ პოზიციას, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ სამწუხაროდ, დღეს საქართველოში რეფერენდუმი ვერ იქნება ის გზა, რომელიც სასურველ შედეგამდე მიგვიყვანს. სწორედ აქედან გამომდინარეობს ქუჩის აქციებისათვის ჩემი მხარდაჭერა, თორემ გარწმუნებთ, შინაგანად ნამდვილად მირჩევნია რეფერენდუმის ჩატარება, შესაბამისი რეალობა რომ არსებობდეს.
- იქნებ ეს ალიანსის ტაქტიკური სვლაა?
- არ ვიცი. და, რომ დანიშნოს სააკაშვილმა რეფერენდუმი? თუნდაც ორი თვის ვადაში პრეზიდენტმა დანიშნოს რეფერენდუმი (ჯერ ერთი, ეს პრაქტიკულად შეუძლებელია, იმიტომ, რომ ელემენტარული მომზადება სჭირდება სარეფერენდუმო პროცესს: კითხვის ფორმულირება უნდა გააკეთო; სარეფერენდუმო კომისია უნდა შექმნა და ა.შ.), არც ჩაატევს ამას ორ თვეში ხელისუფლება. მაგრამ, მეორე მხრივ, პრეზიდენტმა ორ თვეში რეფერენდუმი რომ დანიშნოს, გარწმუნებთ, ის მას აუცილებლად მოიგებს. რა თქმა უნდა, არა სამართლიანად. ამის გამოცდილება გვაქვს.
- ალიანსს დასავლეთის იმედი აქვს.
- დასავლეთის იმედი მეც მქონდა, და ჩემს ბევრ კოლეგასაც, განსაკუთრებით ოპოზიციაში - იანვარსა და მაისში.
- ახლა ხომ სხვა ვითარებაა?
- რა თქმა უნდა. მაგრამ აქ საქმე ის კი არ არის, რომ დასავლეთი არ იტყვის, რომ რეფერენდუმი გაყალბდა. ეს ხელისუფლება ისეთ მეთოდებს იგონებს არჩევნების გასაყალბებლად, რომ სანამ ამას დასავლეთი მიხვდება, რეფერენდუმი ჩატარებული იქნება; შედეგები დადებული იქნება და დასავლეთის დასკვნა დაიდება ისე, როგორც ეს დაიდო საპრეზიდენტო და საპარლამენტო არჩევნებიდან ექვსი თვის შემდეგ. და ამ ექვსი თვის განმავლობაში ვინ იღებს პასუხისმგებლობას? იღებს ბ-ნი ირკალი ალასანია ან ალიანსის სხვა წევრები პასუხისმგებლობას, რომ ამ ექვსი თვის განმავლობაში სააკაშვილი ჭკვიანად მოიქცევა? მე ხელისუფლებაში ვიყავი და ნამდვილად არ მავიწყდება ეს არც ერთი წამით. მაგრამ მეთოდი, რომელიც მე გავიგე და გაიგეს უცხოელებმა არჩევნების დამთავრების შემდეგ, ჩემთვის წარმოუდგენელი იყო. აღმოჩნდა, რომ ბოლო საპარლამენტო არჩევნებზე ხელისუფლება გავიდა პრაქტიკულად თითოეულ ოჯახზე, რომელსაც ჰყავდა პატიმარი და უთხრეს: "მოიტან ხუთასი კაცის ხელმოწერას, რომელიც არ მოვა არჩევნებზე". როდესაც შენი მეზობელი მუხლებში ჩაგივარდება - არჩევნებზე თუ მიხვალ, ჩემს შვილს ციხიდან არ გამოუშვებენო, საქართველოში ადამიანი არჩევნებზე არ მივა. და ასეც მოხდა საპარლამენტო არჩევნებზე.
- თქვენ არაფერი იცოდით გაყალბების მეთოდების შესახებ?
- რა თქმა უნდა, არ ვიცოდი. ჩემთან ასეთ რაღაცებს არ ლაპარაკობდნენ. იმიტომ, რომ ზუსტად იცოდნენ, რა რეაქცია მექნებოდა.
- ამბობთ, რომ გაყალბებში არ მონაწილეობდით?
- რა თქმა უნდა, არა. და ეს ძალიან კარგად იციან ოპოზიციიის წარმომადგენლებმაც. სხვათა შორის, ეს ერთადერთი რამ არის, რაც ჩემთვის არ დაუბრალებიათ. მე, საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარეს, ადამიანს, რომელსაც ბევრი რამ მსმენია და ბევრი მინახავს, ვერც კი წარმომედგინა ასეთი მეთოდის მოფიქრება. და რომელ ევროპელს მოუვიდოდა ეს თავში აზრად? და, რა თქმა უნდა, ეს გამოვლინდა არჩევნებიდან რამდენიმე ხნის შემდეგ - როდესაც უკვე არჩევნების ლეგიტიმურობა ცნობილი იყო. ვერ მიხვდება ეს ხალხი! და როცა მიხვდება, გამოიძიებს და შედეგს დადებს - როგორც ეს მოხდა საპრეზიდენტო და საპარლამენტო არჩევნების შემდეგ (როდესაც ახლა ვნახულობთ სახელმწიფო დეპარტამენტის ანალიზს), უკვე ძალიან გვიან იქნება. ამასობაში ადამიანებს უკვე ხელი ჩაქნეული ექნებათ ყველაფერზე. ამიტომ არის, რომ ყოველთვის კონსტრუქციული, ხანდახან - ზედმეტად კონსტრუქციული ნინო ბურჯანაძე დღეს არის არა რეფერენდუმის, არამედ საპროტესტო აქციების მომხრე.
- თქვენ საპრეზიდენტო არჩევნებში დაშვებულ გაყალბებაზე ახლა საუბრობთ. მაშინ დასავლეთის მიერ იმ არჩევნების აღიარება განსაზღვრავდა თქვენს პოზიციას (როცა აღიარეთ არჩევნების შედეგები), თუ ხელისუფლებაში თქვენი ყოფნა?
- მაშინ ხელისუფლება, რა თქმა უნდა, მეუბნებოდა, რომ ყველაფერი კარგად ჩატარდა. ოპოზიცია კი ამტკიცებდა, რომ შედეგები არაობიექტური იყო. რასაკვირველია, დასკვნის გასაკეთებლად მე მჭირდებოდა დამოუკიდებელი არბიტრი. ასეთი იყო მაშინდელი საერთაშორისო ორგანიზაციების დასკვნები, სადაც საუბარი იყო, რომ არჩევნები ეუთო-ს სტანდარტებს, ძირითადად, შეესაბამებოდა. ხელისუფლებაში ყოფნა კი ჩემთვის განმსაზღვრელი რომ ყოფილიყო, 21 აპრილს უარს არ ვიტყოდი გარანტირებულ პარლამენტის თავმჯდომარეობაზე.
- თქვენ აკრიტიკებთ რეფერენდუმის იდეას. ამის გამო ალიანსის წარმომადგენლები თქვენ მიმართ სერიოზულ უკმაყოფილებას გამოხატავენ. რატომ გადაწყვიტეთ ახლა საჯაროდ კინკლაობა?
- მე არავის ვეკინკლავები. მე მათ არაერთხელ ვუთხარი რეფერენდუმთან დაკავშირებით ჩემი მოსაზრება არა საჯაროდ. არაერთხელ დავაფიქსირე, რამდენად მნიშვნელოვანია ახლა ერთიანობა, ხოლო საპრეზიდენტო არჩევნების დანიშვნის შემდეგ უკვე ყველა პარტიამ თავად გადაწყვიტოს, სად დადგეს, რომელ პოზიციაზე.
- ახლა თქვენი მხრიდან რეფერენდუმის იდეის საჯარო კრიტიკა ხელს არ უწყობს ხელისუფლებას, ადვილად დაამარცხოს ოპოზიცია? ოპოზიციაში არსებული ერთგვარი უთანხმოებით ხელისუფლება მანიპულირებს, და საზოგადოებასაც ოპოზიციის მიმართ ნდობის ძალიან დაბალი ხარისხი აქვს.
- არ გეთანხმებით. მე არ ვაკრიტიკებ ალიანსს. იდეის კრიტიკის უფლება და საკუთარი აზრის გამოთქმის უფლება კი, რა თქმა უნდა, მაქვს – ისევე, როგორც არავის წაურთმევია ალიანსისათვის იმის თქმის უფლება, რატომ არ მოსწონთ მათ 9 აპრილს დაგეგმილი აქციის იდეა. ისინი ხომ თავს აძლევენ ამის უფლებას?
- თქვენ ამბობთ, რომ რეფერენდუმის იდეის კრიტიკა მიზნისკენ სვლას ხელს არ უშლის?
- არანაირად. ჩემი კრიტიკის მთავარი მიზანი არის ის, რომ დავარწმუნო ჩემი კოლეგები ალიანსიდან; ის ადამიანები, ვინც ახლა იმედის თვალით უყურებენ რეფერენდუმს, რომ ეს გზა მიზნამდე არ მიგვიყვანს.
ხელისუფლება ავიწყებს ხალხს იმას, რომ ჩვენ მთავარზე ვართ შეთანხმებული: რომ პრეზიდენტი უნდა წავიდეს. და აკეთებს აქცენტს იმაზე, რაც შედარებით მეორეხარისხოვანია - როდესაც ჩვენ ერთმანეთს ჯანსაღად ვეკამათებით, თუ რომელი გზა სჯობს. როდესაც მე ვამბობ, რომ არ ვუერთდები რეფერენდუმის მოთხოვნას, ალბათ დამეთანხმებით, რომ საზოგადოებას აქვს უფლება, იცოდეს, რატომ არ ვეთანხმები ამ იდეას. მე არგუმენტები უნდა მოვიტანო, ვინაიდან პასუხისმგებლობას ვგრძნობ საზოგადოების წინაშე; ჩემი დასავლელი მეგობრების წინაშე - როდესაც ვუერთდები უფრო რადიკალურ მოთხოვნას, ვიდრე, ერთი შეხედვით, მშვიდობიან მოთხოვნას. მაგრამ არასწორად მიმაჩნია ახლა იმაზე ხაზგასმით საუბარი, ვინ სად იქნება საპრეზიდენტო არჩევნების დროს; ვინ ვისი კონკურენტი იქნება და ვინ ვისი - არა.
- ამაზე თქვენ ჯერ არ ფიქრობთ?
- მიმაჩნია, რომ არასერიოზულია დღეს ამაზე ლაპარაკი. ახლა არის მცდელობა გამიჯვნის - "ალასანიას გზა" და "ბურჯანაძის გზა". დღეს საარჩევნო განცხადებების გაკეთება ცოტა სასაცილოა. ჯერ ამხელა პრობლემა გვაქვს მოსაგვარებელი - ზის ეს პრეზიდენტი თავის ადგილზე და არამარტო ფეხს არ იცვლის, არამედ სასიამოვნო გარემოს იწყობს სამუშაოდ! და ჩვენ ახლა იმაზე ვილაპარაკოთ, ვინ ვისი კონკურენტი იქნება, თუ იმაზე ვილაპარაკოთ, უსისხლოდ და ქვეყნის გადატრიალების გარეშე როგორ დავასრულოთ ეს პროცესი?
- თუმცა, თქვენ გაქვთ პრეზიდენტობის ამბიცია.
- ამბიცია მე არ მაქვს.
- როგორ ფიქრობთ, შეძელით საზოგადოების თვალში რეაბილიტაცია?
- მე არაფერი მჭირს სარეაბილიტაციო.
- თქვენ ხომ თქვით, მზად ვარ, ყველანაირ კითხვაზე პასუხი გავცეო. ეს რას ნიშნავდა?
- შეიძლება ამბიცია სხვებს უფრო მეტი აქვთ, ვიდრე ნინო ბურჯანაძეს. მე ორჯერ ვიყავი პრეზიდენტის მოვალეობის შემსრულებელი და ორივეჯერ, სხვათა შორის, ქვეყანა უმძიმესი სიტუაციიდან უსისხლოდ, დაპირისპირების გარეშე გამოვიყვანე. ორჯერ ვიყავი პარლამენტის თავმჯდომარე; ვიყავი ეუთო-ს საპარლამენტო ასამბლეის ვიცე-პრეზიდენტი ექვსი წლის განმავლობაში...
- მაგრამ ქვეყნის პრეზიდენტობა, მინიმუმ, ოთხი წლის განმავლობაში არ გხიბლავთ?
- ამ ქვეყნის პრეზიდენტობამ როგორ შეიძლება მოგხიბლოს?
- თქვენ ხომ აპირებთ, იყაროთ კენჭი საპრეზიდენტო არჩევნებში?
- ეს არ ნიშნავს, რომ მე პრეზიდენტობა მხიბლავს.
- და არც ამბიცია გაქვთ?
- ეს არ არის ამბიცია. მე ვიცი, რომ მაქვს ძალა იმისათვის, რათა ეს ქვეყანა გამოვიყვანო კრიზისიდან. ვიცი, რომ არ მაქვს უფლება, ჩემი გამოცდილება, მათ შორის - ნეგატიურიც, რომელსაც ასე ხშირად მაყვედრიან ხოლმე, არ გამოვიყენო ქვეყნის სასიკეთოდ. ვიცი, რომ ბევრი რამის გაკეთება შემიძლია. მაგრამ თუ მოსახლეობა სხვა გადაწყვეტილებას მიიღებს, მე ამას ძალიან დიდი პატივისცემით მოვეკიდები. უარყოფითი გამოცდილება პასუხისმგებლობის მქონე ადამიანისათვის არის ძალიან ფასეული - იმიტომ, რომ არასოდეს გაიმეორებს იმ შეცდომას, რომლის მწარე ფასიც იცის. მაგრამ ვისაც ეს გამოცდილება არ აქვს, ძალიან დიდი ალბათობაა იმისა, რომ მან ასეთი შეცდომა დაუშვას.
რაც შეეხება რეაბილიტაციას: ჩემს რეაბილიტაციაზე საუბრის ყველაზე ნაკლები უფლება აქვთ იმ ადამიანებს (ჟურნალისტებს არ ვგულისხმობ), ვინც ჩემს რეაბილიტაციაზე ლაპარაკობენ. არ არსებობს ქართულ პოლიტიკურ სპექტრში არც ერთი ლიდერი, რომელსაც აქვს მორალური უფლება, ნინო ბურჯანაძეს რეაბილიტაცია მოსთხოვოს. შემიძლია გითხრათ, რომ ნინო ბურჯანაძის ალაპარაკება არამარტო ხელისუფლებისთვის შეიძლება გახდეს უსიამოვნო. მაგრამ მე პასუხისმგებლობას ვგრძნობ ჩემი ქვეყნის წინაშე. ძალიან ბევრ რამეს არ ვლაპარაკობდი არც შარშან, არც შარშანწინ, არც დღეს.
- თქვენ ეჭვქვეშ აყენებთ მათ ავტორიტეტს?
- მე ეჭვქვეშ არ ვაყენებ ჩემს რეალურ ავტორიტეტს. არ მიმაჩნია, რომ ვინმე ჩემზე ცუდია, მაგრამ არც იმას ვფიქრობ, რომ ვინმე ჩემზე უკეთესია. ზუსტად ვიცი, ჩემი სამშობლოსთვის რა მაქვს გაკეთებული. და ვალდებულიც ვიყავი: მე არავის არაფერს ვამადლი. თუმცა, ჩემი შეცდომებიც ვიცი. ამისთვის ბოდიშიც მოვიხადე, მაგრამ ამ შეცდომებს თავისი ობიექტური მიზეზები რომ ჰქონდა, ესეც ძალიან კარგად ვიცი.
- კონკრეტულად, რომელ შეცდომებს?
- იმას, რასაც ადამიანების უმეტესი ნაწილი შეცდომებად თვლის, მაგრამ რასაც თავისი ახსნა აქვს, და რაც აუცილებლად ოდესმე გახმოვანდება.
- და როდის დადგება ამის დრო?
- რაღაცები მე უკვე ვთქვი. დღეს, როდესაც ხელისუფლებაა ქვეყანაში შესაცვლელი, ამ თემებზე ლაპარაკს არ ვაპირებ. მე საზოგადოების, თითოეული თქვენგანის გვერდით ვარ. ჩემს ქვეყნას გადარჩენა სჭირდება და ამისათვის არც ერთი ნაბიჯით უკან არ დავიხევ. დღეს ყველანი ერთად უნდა დავდგეთ. გარწმუნებთ, ამ პროცესში ჩემი და ჩემი პოლიტიკური გუნდის მონაწილეობა მნიშვნელოვნად განაპირობებს პროცესების განვითარებას. ხვალ - კი ბატონო: როდესაც დადგება საპრეზიდენტო არჩევნების დღე, დასვით კითხვები, და გიპასუხებთ ნებისმიერ კითხვაზე - დაწყებული იმ კითხვებით, რომელზეც ბევრჯერ მაქვს პასუხი გაცემული, დამთავრებული პარტიის გეგმებით. მერე თავად საზოგადოებამ გადაწყვიტოს. ახლა კი ამის დრო არ არის. ახლა ქვეყანა უნდა გადავარჩინოთ; ქვეყანას უნდა მიეცეს შანსი, დემოკრატიული არჩევნების გზით აირჩიოს პრეზიდენტი. იმედია, ნორმალურს აირჩევენ.
- პირდაპირ საპროტესტო აქციებზე თქვენი ორიენტირი რას ნიშნავს? ფიქრობთ, რომ ზედმეტი რადიკალიზმით შეიძლება ხელისუფლებაზე ფსიქოლოგიური ზეგავლენა მოახდინოთ თუ, უბრალოდ, სხვა რესურსს ვეღარ პოულობთ?
- ეს არ არის ზედმეტი რადიკალიზმი. ეს არის ერთადერთი ადეკვატური გზა. და ეს არ არის პირდაპირ საპროტესტო აქციებზე ორიენტირი. სანამდე ვწერო წერილები და სანამდე ვუგზავნო შეკითხვები პრეზიდენტს? ქვეყანას ჰყავს არაადეკვატური პრეზიდენტი - კაცი, რომელიც ამბობს: რა მოხდა მერე, ორი რაიონი რომ დავკარგეო! ნებისმიერ ქვეყანაში მარტო ამიტომ მოითხოვდნენ პრეზიდენტის გადაყენებას და ქუჩაში გამოვიდოდა ასი ათასობით ადამიანი!
- 9 აპრილამდე სააკაშვილი უნდა გადადგეს?
- ეს იქნება მისი მხრიდან ყველაზე სწორი გადაწყვეტილება.
- თუ არ გადადგება?
- ხალხი გადააყენებს - მშვიდობიანი და კონსტიტუციური გზით.
- ოპოზიციის წარმომადგენლები სულ ამაზე საუბრობთ, მაგრამ არ ამბობთ, ამ გზაში კონკეტულად რა იგულისხმება.
- ეს არის მიტინგებისა და მანიფესტაციების გზა - პირდაპირი დემოკრატია, რომლის უფლებაც ჩვენ კონსტიტუციით გვაქვს.
- თქვენ ფიქრობთ, რომ ხალხის აყოლიებას შეძლებთ?
- ხალხს აყოლიება არ სჭირდება.
- თქვენ არ გრძნობთ ოპოზიციის მიმართ საზოგადოების უნდობლობას?
- რა თქმა უდნა, საზოგადოებაში გარკვეული ნიჰილიზმი არსებობს. მაგრამ დარწმუნებული ვარ, რომ ძალიან ბევრი ადამიანი მოვა რუსთაველზე. საზოგადოებას ჩვენ კარგად უნდა ავუხსნათ, რომ ოპოზიცია მთავარი მიზანთან მიმართებით არის ერთიანი. გზებზე კამათი კი ყოველთვის შეიძლება. ვფიქრობ, რომ მაინც ერთიანი გეგმა ჯობს. მაგრამ საზოგადოებასაც უნდა ავუხსნათ, რომ თუ ოპოზიციაში განსხვავებული მოსაზრებებია, ამით ქვეყანა არ იქცევა. საზოგადოება არ უნდა ელოდოს იმას, რომ კვლავ რაღაც ერთობა შეიქმნება, ან საპრეზიდენტო არჩევნების დროს ყველა ერთი ხმით ილაპარაკებს. საპრეზიდენტო არჩევნებში ხალხს არჩევანის გაკეთების საშუალება უნდა ჰქონდეს: ორი-სამი, მაქსიმუმ, ოთხი კანდიდატი უნდა იყოს.
- თქვენი აზრით, რა პირობებში უნდა ჩატარდეს საპრეზიდენტო არჩევნები? ვინ უნდა ჩაატაროს იგი?
- რა თქმა უნდა, პრეზიდენტის მოვალეობის შემსრულებელმა, ამ შემთხვევაში - პარლამენტის დღევანდელმა თავმჯდომარემ; ცენტრალურმა საარჩევნო კომისიამ. არ ვიცი, ცესკო-ს შემადგენლობაში რაიმე ცვლილება იქნება თუ არა, მაგრამ როცა პრეზიდენტი გადაყენებული იქნება, ძველმაც რომ ჩაატაროს, შეიძლება ესეც კი არ იყოს დიდი ტრაგედია. და ბუნებრივია, სახელმწიფო სტრუქტურებმა, მთავრობის მეორე პირებმა (და არა პირველმა პირებმა) მუშაობა უნდა გააგრძელონ.
- თქვენ რეფერენდუმის იდეას აყენებთ ეჭვქვეშ; საპრეზიდენტო არჩევნებს ეჭვქვეშ რატომ არ აყენებთ?
- რეფერენდუმს სააკაშვილი ჩაატარებს.
- და ისინი ვინ იქნებიან, საპრეზიდენტო არჩევნების დროს?
- ისინი იქნებიან უთავო მხედრები.

Комментариев нет:

Отправить комментарий