"ეროვნული ფორუმი": "ჩვენ არსად წავსულვართ"

"რეზონანსი" - "მთელი კვირა"

8 ივნისი, 2009

რევაზ შავიშვილი: "სააკაშვილი თვითონ ახორციელებდა ზეწოლას ქუჩიდან და შესანიშნავად იცის, რა ძალაა ეს"

"სამართლიანი არჩევნების შესაძლებლობა ძალიან ბევრ დათმობას მოითხოვს ხელისუფლებისგან. ხელისუფლებისთვის სულერთია, დღეს გადადგება თუ სამი თვის შემდეგ. ამიტომ არ დათმობს ამას. და რა აზრი აქვს ახლა, ვილაპარაკო საპარლამენტო არჩევნებზე, როცა სამართლიანი საპარლამენტო არჩევნების ჩატარების პერსპექტივა დღეს ნულის ტოლია?!
ახლა საქართველოში ხელისუფლება მხოლოდ იმ წერტილშია, სადაც თვითონ სააკაშვილი იმყოფება. ეს ხელისუფლება სპეციფიკური ხელისუფლებაა. ამიტომ მასთან ბრძოლაც სპეციფიკური უნდა იყოს.
ჯობს, საზოგადოების თვითორგანიზება მოხდეს, მაგრამ თუ ეს ვერ ხდება, ვთქვათ, შიშის გამო, მივდივართ, ველაპარაკებით, ადამიანებს ერთმანეთის გვერდით ვაყენებთ. გაერთიანებულ ადამიანებს კი შიში ეხსნებათ, იმიტომ, რომ იციან: ყველას ერთად ვერ მოერევიან", - "მთელი კვირის" შეკითხვებს "ეროვნული ფორუმის" ერთ-ერთი ლიდერი - რევაზ შავიშვილი პასუხობს.

- "ეროვნულმა ფორუმმა" საერთო ოპოზიციური მოძრაობიდან გასვლის გადაწყვეტილება რატომ მიიღო? რა კონკრეტული საფუძველი გქონდათ ამისთვის?
- არანაირი გასვლის გადაწყვეტილება "ეროვნულ ფორუმს" არ მიუღია. აქციებზე პასუხისმგებელ პოლიტიკურ ძალთა საბჭოში საკმაოდ რთული იყო გადაწყვეტილების მიღების მექანიზმები. როცა ბევრი სუბიექტია, ბევრი აზრი არსებობს; თითოეულის განხილვას ძალიან დიდი დრო მიაქვს და შემდეგ ჩნდება კენჭისყრით მიღებული გადაწყვეტილების შესრულების ვალდებულება. ხანდახან ხდება ისე, რომ რაღაცას არ ეთანხმები, მაგრამ იმის გამო, რომ ასეთია გადაწყვეტილების მექანიზმი, მას ასრულებ. ჩვენ არსად წავსულვართ. გადავედით კოორდინაციის რეჟიმში. ყოველდღიური კონტაქტი გვაქვს ოპოზიციურ პარტიებთან.
- გავრცელებული ცნობის მიხედვით, საბოლოოდ თქვენი ასეთი არჩევანი განაპირობა ოპოზიციური პარტიების მიერ 26 მაისს მიღებულმა გადაწყვეტილებამ - სტადიონის აქციის შემდეგ ხალხი სამებისკენ წაეყვანათ. რას იტყვით ამასთან დაკავშირებით?
- გადაწყვეტილება, რომელსაც თქვენ ახსენებთ, არის კონკრეტულად აქციასთან დაკავშირებული გადაწყვეტილება. არ დავუჭირეთ მხარი ხალხის სამების ტაძარში წაყვანას და პატრიარქთან მისვლას. ჩვენ ვფიქრობთ, რომ ეკლესია, მისი უწმინდესობა არ შეიძლება იყოს ორ მოდავე პოლიტიკურ მხარეს შორის რომელიმეს მხარეზე. ორივე მხარეს მისი მრევლია. მე მთავრობას და სააკაშვილს კი არ ვგულისხმობ. მათ მომხრეები ჰყავთ. და ეს მრევლია. პატრიარქი არის ერის სულიერი მამა და არამხოლოდ ოპოზიციის მომხრეების სულიერი მამა. იქ მისვლა და ხალხის რაოდენობის ჩვენება გარკვეულ ზეწოლას ქმნიდა პატრიარქის მიმართ. პირობა მივეცით ოპოზიციურ ძალებს, რომ ჩვენს პოზიციას წინასწარ არ ვიტყოდით, რადგან ეს გაუგებრობას გამოიწვევდა და საფრთხის წინაშე დადგებოდა თავად ზეიმის ჩატარების მასშტაბურობა. მეორე მხრივ, თუ სტადიონზე იქნებოდა მოწოდება პატრიარქთან წასვლასთან დაკავშირებით და ჩვენ საწინაააღმდეგო აზრს ხალხის წინაშე გამოვხატავდით, ეს არამარტო მიკროფონთან მდგომ ოპოზიციონერებთან გამოიწვევდა ერთგვარ დაპირისპირებას, არამედ ტრიბუნებზეც. სტადიონზე კი ადამიანებს ვერ გააშველებ: ტრიბუნებთან მისასვლელი გზები ძალიან შეზღუდულია. ეს არ არის ქუჩა.
ჩვენთვის ეს არ იყო ადვილად მისაღები გადაწყვეტილება. ხშირად ამბობენ, რეიტინგის მადევარიო. რეიტინგის მადევარი პარტიები ასეთ გადაწყვეტილებებს არ იღებენ. დაუკვირდით: ჩვენ 28-მდე არც ერთი სიტყვა არ გვითქვამს. ბუნებრივია, 27-ში შეგვეძლო ჩვენი პოზიციის დაფიქსირება, მაგრამ ვაცალეთ ჩვენს პარტნიორებს.
- რეიტინგი ახსენეთ. 26 მაისამდე მაღალი რეიტინგი გქონდათ...
- საიდან იცით? მე არ ვიცი.…
- ამას სოციოლოგები ამბობენ. 26 მაისის შემდეგ რა განწყობებია ხალხში "ფორუმის" მიმართ, თუ იცით?
- ვფიქრობ, განწყობები არ შეცვლილა. რა თქმა უნდა, პირველ დღეებში ამან ერთგვარი გაუგებრობა გამოიწვია. ვინაიდან წინასწარ განმარტებები არ გაგვიკეთებია, ამიტომ გაუგებრობა იყო თავად პარტიის წევრებშიც. შემდეგ ჩვენ შევხვდით პარტიის წევრებს. ახლა გაუგებრობა არ არსებობს. პარტიის რიგები არ შემცირებულა და უნდა გითხრათ, რომ ამ პოზიციის შემდეგ გაიზარდა კიდეც. მაშინ ჩვენ ყველაზე ოპტიმალური გადაწყვეტილება მივიღეთ. რაღაც ძალიან დიდხანს ხომ არ ვლაპარაკობთ ამ თემაზე? გარწმუნებთ, ეს თემა გაცილებით ნაკლებად მნიშვნელოვანია, ვიდრე ის პროცესები, რაც ახლა საქართველოში მიმდინარეობს.
- ზემოთ აღნიშნეთ, რომ კოორდინაციის რეჟიმში რჩებით სხვა ოპოზიციურ ძალებთან. ურთიერთგამომრიცხავი პოზიციები თუ გექნებათ, ასეთ შემთხვევაში დეკლარირებულ საერთო ხაზს არ ასცდებით?
- კოორდინაციის რეჟიმში ვრჩებით, თუმცა გადაწყვეტილებებს დამოუკიდებლად ვიღებთ. საერთო ხაზს კი ვერაფრით ავცდებით. საერთო ხაზი (ყოველ შემთხვევაში - ამ ეტაპზე) არის სააკაშვილის ხელისუფლებიდან გაშვება. მაგალითად, ჩვენ ვამბობთ, რომ თბილისი საკმარისი არ არის; მთლიანად საქართველომ უნდა მიიღოს მონაწილეობა ამ პროცესში. ეს არის განმათავისუფლებელი მოძრაობა. და შესაბამისად, დავიწყეთ მუშაობა რეგიონებში. როგორ შეიძლება, ეს საერთო ხაზს ასცდეს? ვიცი, რომ ოპოზიციის ლიდერების უმრავლესობამაც გამოთქვა იგივე აზრი - რომ რეგიონებში ჩასვლა და იქ არსებული მუხტის ერთგვარ სტრუქტურაში მოქცევა აუცილებელია. ასე რომ, არანაირ აცდენას ადგილი არ აქვს. უბრალოდ, "ფორუმმა" გადაწყვიტა, გადაწყვეტილებები მიიღოს დამოუკიდებლად, და ამასთანავე, დარჩეს კოორდინაციის რეჟიმში. ანუ, თავის გადაწყვეტილებებს ყოველთვის ატყობინებს თავის პარტნიორებს. ვინც ამას ეთანხმება, მასთან ერთად მონაწილეობს, ვინც არ ეთანხმება, არ მონაწილეობს. ამაში არაფერი ტრაგიკული არ არის. აჟიოტაჟი ამის გარშემო, ვფიქრობ, ცოტა ხელოვნურია.
- თქვენ რეგიონებში მუხტის გაძლიერებით აპირებთ, მასობრივი საპროტესტო აქციები მთელ ქვეყანას მოედოს?
- წარმოიდგინეთ, 9 აპრილს ათ დიდ ქალაქში ერთდროულად რომ დაწყებულიყო ეს ყველაფერი. მოხსნილი იქნებოდა სააკაშვილის არგუმენტი, რომლითაც უცხოელებს აბრუებს ხოლმე - რომ ეს არის მხოლოდ თბილისის ერთი უბნის პროტესტი, ან - თბილისში მცხოვრები უმუშევრად დარჩენილი ადამიანების პროტესტი. მაგრამ მალე ეს არგუმენტი აღარ იარსებებს; აუცილებლად მოიხსნება ამ ზაფხულის განმავლობაში. გაცილებით სწრაფად, ვიდრე ვინმეს ჰგონია.
- რეგიონებში რეპრესიულ მანქანასთან გამკლავებას შეძლებთ?
- რეპრესიული მანქანა რეგიონში მოქმედებს და ადამიანებში შიშის ელემენტიც, რა თქმა უნდა, არსებობს. და სწორედ იმიტომ არსებობს, რომ საპროტესტო მუხტი არ არის გაერთიანებული. ადამიანები ცალ-ცალკე ცდილობენ კერძო პრობლემების მოგვარებას და პრაქტიკულად არ აქვთ შესაძლებლობა, საქვეყნო პრობლემების გადაჭრაში თავიანთი წვლილი შეიტანონ. მაგრამ როდესაც სტრუქტურებს ქმნი, როდესაც ადამიანები ერთიანდებიან, შიშის ფაქტორი იკლებს. ძალიან ძნელია, დაატერორო ათასი და ორი ათასი კაცი, რომელიც ერთად დგას რაიონში. ასეთი გაერთიანება აგვარებს მათ პერსონალურ პრობლემებს და, ამასთანავე, აძლევს შესაძლებლობას, ქვეყნის ბედის გადაწყვეტაში მიიღონ მონაწილეობა. სხვა რა არის სამოქალაქო საზოგადოება? მასში მთავარი თვითორგანიზების უნარია. ვინაიდან სამოქალაქო საზოგადოების ჩამოყალიბების პროცესი საკმაოდ ხანგრძლივი პროცესია, ამიტომ "ეროვნულმა ფორუმმა" ჯერ კიდევ რამდენიმე თვის წინ გეგმა გამოვაქვეყნეთ. გახსოვთ? ამას "სამოქალაქო კომიტეტები" დავარქვით. ეს არის ორგანიზებული სტრუქტურები. ჯობს თვითორგანიზება მოხდეს, მაგრამ თუ ეს ვერ ხდება, ვთქვათ, შიშის გამო, მივდივართ, ველაპარაკებით, ერთმანეთის გვერდით ვაყენებთ. გაერთიანებულ ადამიანებს კი შიში ეხსნებათ, იმიტომ, რომ იციან: ყველას ერთად ვერ მოერევიან. ანუ: ვქმნით სამოქალაქო საზოგადოებისთვის ერთგვარ კრისტალიზაციის ცენტრებს, სადაც შეიძლება ისინი დაჯგუფდნენ.
- ამისთვის რესურსი ჩვენს საზოგადოებაში არსებობს?
- თუ საზოგადოებაში ამის მზაობა არ არის, ჩვენ არაფერი გამოგვივა. ახლა პოლიტიკური პარტიები და ლიდერები არაფერს წყვეტენ; ისინი იდეებს აწოდებენ საზოგადოებას. იბრძვის თავად საზოგადოება. ყოველ შემთხვევაში, ასეა თბილისში. მაგრამ ბათუმში, ქუთაისში ჩატარებულმა აქციებმა გვაჩვენა, რომ რეგიონებში არანაკლები მუხტია, უბრალოდ, იგი გაბნეულია. თუ მიდიხარ ადამიანებთან, ისინი მოდიან შენთან, ჯგუფდებიან. ძალა იზრდება. შიში კლებულობს. გარწმუნებთ, ათასი კაცი რაიონში გამგებელს რომ მიადგეს, ვთქვათ, მიწების საკითხთან დაკავშირებით, ის გამგებელი საფრთხის წინაშე დგება: ხალხის შეკრება გამგებლისთვისაც პრობლემაა და ეს პრობლემაა სააკაშვილისთვისაც. ეს ხელისუფლება, როგორც მისი წინამორბედი, მხოლოდ მერკანტილურ ინტერესზეა აგებული. არც ერთ გამგებელს არ უნდა, თან გადაჰყვეს სააკაშვილს.
- გირგვლიანის გამო მაღალი თანამდებობებიდან გათავისუფლებული ადამიანები ისევ დააბრუნეს ძველ პოსტებზე. თქვენ იმედი გაქვთ, რომ გამგებლებს გადმოიბირებთ?
- ეს პროცესი საქართველოში პირველად ხომ არ ხდება. 1989 წლის 9 აპრილის შემდეგ მაშინდელი რაიონული მმართველები თავის ყველა ნაბიჯს ჩუმად უთანხმებდნენ იმავე რაიონში ეროვნული მოძრაობის წარმომადგენლებს. ანუ, კომუნისტებს პრაქტიკულად აღარ ჰქონდათ ძალაუფლება. წელიწად-ნახევრის განმავლობაში, შეიძლება ითქვას, ეროვნული მოძრაობა მართავდა ქვეყანაში მიმდინარე პროცესებს და წინააღმდეგობა პრაქტიკულად არ არსებობდა. 9 აპრილის შემდეგ ეს წინააღმდეგობა მოკვდა. წელიწად-ნახევრის შემდეგ დანიშნულ არჩევნებში გამსახურდიამ გაიმარჯვა.
- სააკაშვილი გამორიცხავს ვადამდელ არჩევნებს. რამდენიმე დღის წინ მან ეს კიდევ ერთხელ, ხაზგასმით გაიმეორა.
- სააკაშვილი სიტყვით გამორიცხავს ვადამდელ არჩევნებს. მაგრამ აუცილებლად დადგება დრო, როცა მას არავინ აღარაფერს ჰკითხავს. ასეთი რამეც მოხდება.
- მაგრამ რამდენიმე დღის წინ მან ისიც თქვა, რომ ხელისუფლება ქუჩიდან ზეწოლას არ დაემორჩილება.
- სააკაშვილი თვითონ ახორციელებდა ზეწოლას ქუჩიდან და შესანიშნავად იცის, რა ძალაა ეს. ამიტომ ის, რაც პიარისთვის კეთდება მისი მხრიდან, არის ერთი, რეალობა კი არის სრულიად განსხვავებული.
- გზა, რომელზეც ახლა თქვენ მიანიშნებთ, რევოლუციის გზა არ არის?
- ეს არ არის რევოლუციის გზა. რევოლუციის გზა ყოველთვის ძალადობასთან არის დაკავშირებული. ჩვენთან კი ძალადობა არ ხდება. და თუ ძალადობის რაიმე ელემენტი არსებობს, ის არსებობს მხოლოდ ხელისუფლებიდან.
_ და ხელისუფლების მხრიდან ძალადობას როგორ აიცილებთ? ხელისუფლებას რეგიონებშიც შეუძლია ადამიანებზე ნადირობა. თბილისში ამან უკვე რამდენჯერმე შექმნა კრიტიკული ვითარება.
- რა ძალით აპირებენ დაპირისპირებას საერთო-სახალხო მღელვარებასთან? ის ძალა, რისი იმედიც ჰქონდა სააკაშვილს, აღარ აქვს. იმ სპეცნაზებში, ჯარში, პოლიციაში საქართველოს შვილები არიან, და მათ ოჯახები, ნათესავები ჰყავთ. გარწმუნებთ, რომ მათ ოჯახებშიც ოპოზიციური განწყობის არის უმრავლესობა. რაც მთავარია, სააკაშვილმა იცის ეს. როდის იყო, რომ რომელიმე დარბევაში წინა ხაზზე ძალოვანი სტრუქტურის პირველი პირები მონაწილეობდნენ? ქვედა ეშელონებში, საკუთარ სტრუქტურებში მხარდაჭერა აღარ აქვთ. გარწმუნებთ, როცა ქვეყანა დაღუპვის პირას დგას, ქართველისთვის ხელფასს გადამწყვეტი მნიშვნელობა არ აქვს.
- რეგიონებშიც ასეა, თქვენი დაკვირვებით?
- რა თქმა უნდა! რა განსხვავებაა რეგიონებსა და თბილისს შორის?! იქ ისეთივე ადამიანები ცხოვრობენ; ხშირ შემთხვევაში - უკეთესად მოაზროვნეებიც. მათ კისერზე გადადის ყველაფერი ცუდი, რაც ამ ქვეყანაში ხდება. ამიტომ, ვინაიდან მთელ საქართველოში არსებობს საპროტესტო მუხტი, ამ საქმეში მთლიანად საქართველო უნდა ჩაებას. ჩვენ უფლება არ გვაქვს, ამ ადამიანებს დავუკარგოთ შესაძლებლობა, საკუთარი ქვეყნისთვის იბრძოლონ. ეს მათი მოვალეობაც არის.
- თქვენი ინიციატივა სამოქალაქო კომიტეტების შექმნასთან დაკავშირებით რატომ ჩაიკარგა?
- არსად ჩაკარგულა. დავიწყეთ მუშაობა და რამდენიმე რაიონში შევქმენით კიდეც, მაგრამ დრო ერთი პარტიისთვის მცირე იყო. ჩვენ ვერ დავიშლებოდით. ერთ ჯგუფად ჩავდიოდით ყველგან. ერთ თვეში ან თვე-ნახევარში რამდენს მოასწრებ, რომ... თბილისში მიმდინარე საპროტესტო აქციების დროს ამ მიმართულებით მუშაობას ვერ ვახერხებდით, თორემ მანამდე რაც შევქმენით, დღესაც არსებობს და იმ რაიონებში გაცილებით კარგად გვარდება ადამიანების პერსონალური პრობლემები. ზოგადად, ადამიანები კარგად არიან მობილიზებული.
- კონკრეტულად სად, რომელ რეგიონში?
- არ დაგისახლებთ, იმიტომ, რომ მაშინ თავი უნდა ვამართლებინო ვიღაც-ვიღაცებს და ეგ მე არ მინდა.
- თქვენი აზრით, პერსონალური პრობლემების მოგვარებით ხალხს ვერ გააჩუმებენ?
- როგორ გააჩუმებენ? ხალხი თავის ძალას გრძნობს. მივიდა, უთხრა, გააკეთებინა. კიდევ მივა, კიდევ ეტყვის და კიდევ გააკეთებინებს.
- და სოციალური პრობლემების გარკვეულწილად მოგვარება მას ვერ გააჩუმებს?
- ქვეყანაში იმდენად მძიმე მდგომარეობაა, რომ რაიონული მასშტაბებით სოციალურ პრობლემებს ვერ მოაგვარებ. ადამიანებს კარგად ესმით, რა შეიძლება რაიონის დონეზე გადაწყდეს და რა - მთლიანად ქვეყნის მასშტაბით.
თბილისის აქციებმა უზარმაზარი როლი შეასრულა. მთელი მსოფლიო ხედავს, რომ თბილისში ხელისუფლება არ არსებობს. ახლა ამოცანა არის ის, რომ აღარ არსებობდეს სხვაგანაც. ახლა ჩვენ კონცენტრირებული ვართ თბილისში, სააკაშვილი კი ხან სენაკშია, ხან - ქუთაისში და ა.შ. ახლა საქართველოში ხელისუფლება მხოლოდ იმ წერტილშია, სადაც თვითონ სააკაშვილი იმყოფება. ეს ხელისუფლება სპეციფიკური ხელისუფლებაა. ამიტომ მასთან ბრძოლაც სპეციფიკური უნდა იყოს. მხოლოდ თბილისის პროტესტი არამარტო საკმარისი არ არის: სასურველიც არ არის, რომ მარტო თბილისში წყდებოდეს ეს საქმე. საქართველოს ბედი მთელ საქართველოში უნდა წყდებოდეს. ამ ხელისუფლების თავიდან მოშორებაში სამოქალაქო საზოგადოება სრული წარმომადგენლობით უნდა მონაწილეობდეს. რეგიონების მოსახლეობა ისეთივე უფლებით უნდა სარგებლობდეს, როგორც თბილისელები. და ვალდებულებიც არიან, ჩართული იყვნენ ამ პროცესში. რა ქნას სოფელში მცხოვრებმა გლეხმა, რომელსაც არ აქვს იმის შესაძლებლობა, რომ თბილისში ჩამოვიდეს პროტესტის გამოსახატავად? ამიტომ: ის ამ პროცესში მონაწილეობას მიიღებს იქ, სადაც ცხოვრობს. ჩვენ შევეცდებით, მათ ეს პირობები შევუქმნათ.
- ირაკლი ალასანიამ 26 მაისის დღეებში "ეროვნული ფორუმის" მიმართ განსაკუთრებული სიმპათია გამოხატა. რა გაქვთ საერთო? გარეშე თვალისთვის ეს რაღაცით წინასაარჩევნო კამპანიას ჩამოჰგავს: ალასანიას არაპოპულარულ ინიციატივებს "ფორუმის" რეიტინგი დასჭირდა.
- ეს თქვენი შთაბეჭდილებაა...
- რა გაერთიანებთ?
- ჩვენ ისეთივე კოორდინაციის რეჟიმში ვართ ამ ოპოზიციურ გაერთიანებასთან, როგორც სხვებთან. არაფერი ამაზე მეტი, ყოველ შემთხვევაში, ჯერჯერობით - არ არის.
- მოლაპარაკებების შესაძლებლობას "ფორუმი" როგორ აფასებს?
- ვისთან მოლაპარაკებების?
- ხელისუფლებასთან.
- ხელისუფლებასთან...
- აბსურდულად მიიჩნევთ?
- რა თქმა უნდა! მოლაპარაკების საგანი - ექვსპუნქტიანი გეგმა - ხელისუფლებისთვის გადაგზავნილია. თუკი თქვენ ლაპარაკობთ ოპერაზე, მე კი პურ-მარილზე ვსაუბრობ, შეიძლება ასეთ შემთხვევაში მოლაპარაკება ვაწარმოოთ? შეხების საერთო წერტილი ამ ორ საკითხს, უბრალოდ, არ აქვს. ის, რასაც ხელისუფლება ჯერჯერობით ლაპარაკობს, და ის, რასაც ლაპარაკობს ოპოზიცია, იმდენად განსხვავებული საკითხებია, რომ შეხების წერტილები არ იძებნება.
- თქვენ ერთადერთ გამოსავალს საერთო-სახალხო მოძრაობის დაწყებაში ხედავთ?
- საერთო-სახალხო მოძრაობა დაწყებულია. ჩვენ გამოსავალს ვხედავთ ამ მოძრაობის ერთ კალაპოტში მოქცევაში. ხალხის ნებას წინ ვერც ერთი ხელისუფლება ვერ აღუდგება.
ქვეყანაში პოლიტიკური კრიზისია, ხელისუფლება კი საერთოდ არ ახსენებს ამ სიტყვას - იმიტომ, რომ ყველას კარგად ესმის: თუ შენ აფიქსირებ, რომ ქვეყანაში არის პოლიტიკური კრიზისი, იქვე უნდა გადადგა მეორე ნაბიჯი და თქვა, როგორ შეიძლება იგი განიმუხტოს. პოლიტიკური კრიზისის განმუხტვის გზა არის მხოლოდ არჩევნები, ოღონდ ის არჩევნები, რომელსაც საზოგადოება ითხოვს. თუ შენ სხვა არჩევნებზე ლაპარაკობ, კრიზისი კრიზისად რჩება. ანუ: "სხვა არჩევნები" განმუხტვის გზა ვერ იქნება.
- "სხვა არჩევნებში" რას გულისხმობთ? საპარლამენტოს?
- რა თქმა უნდა, საპარლამენტოს, და ადგილობრივსაც. ხალხი ითხოვს სააკაშვილის ხელისუფლების წასვლას. პოლიტიკური კრიზისის განმუხტვა შეიძლება სააკაშვილის წასვლით. თუ ეს დღეს მოხდება, პოლიტიკური კრიზისი დამთავრდება ერთ დღეში; თუ ეს მოხდება ექვს თვეში, კრიზისი დამთავრდება ექვს თვეში. ხელისუფლების ვერც ერთი სხვა ნაწილის თუნდაც პირდაპირი გადაბარება ოპოზიციისთვის ამ კრიზისს ვერ მოხსნის. პოლიტიკოსებს ეს უნდა ესმოდეთ.
- ხელისუფლებაში თუ ოპოზიციაში?
- ყველგან. ყველგან უნდა ესმოდეთ.
- თუკი თქვენი პარტნიორი ოპოზიციური ძალები წავლენ მოლაპარაკებაზე ხელისუფლებასთან, თქვენი პოზიცია როგორი იქნება?
- შედეგი რა იქნება? თუ ეს ყველაფერი მიგვიყვანს ერთ, ორ ან სამ თვეში სააკაშვილის ხელისუფლების მოცილებამდე, მაშინ, რა თქმა უნდა, ნებისმიერი ხერხი მისაღებია. მე ვამბობ: სააკაშვილი უნდა წავიდეს: ეს შეიძლება მოხდეს გადადგომით, გადაყენებით, იმპიჩმენტით და ა.შ.
- იმპიჩმენტითაც? ე.ი., ბოლომდე არც გამორიცხავთ საპარლამენტო არჩევნების ვარიანტს.
- სამართლიანი არჩევნების შესაძლებლობა ძალიან ბევრ დათმობას მოითხოვს ხელისუფლებისგან. ხელისუფლებისთვის სულერთია, დღეს გადადგება თუ სამი თვის შემდეგ. ამიტომ არ დათმობს ამას. და რა აზრი აქვს ახლა, ვილაპარაკო საპარლამენტო არჩევნებზე, როცა სამართლიანი საპარლამენტო არჩევნების ჩატარების პერსპექტივა დღეს ნულის ტოლია?! ეს იგივეა, რომ სააკაშვილი დღესვე გადადგეს. ამიტომ აზრს მოკლებულია საუბარი იმაზე, დავთანხმდეთ თუ არა საპარლამენტო არჩევნების ჩატარებას. ლაპარაკი უნდა იყოს საკითხზე: ვუშვებთ სააკაშვილს თუ არ ვუშვებთ. ჩვენ ვამბობთ, რომ ვუშვებთ. ახლა ჩვენ ვმსჯელობთ მხოლოდ მეთოდებზე. უბრალოდ, საპარლამენტო არჩევნები ვერ იქნება სააკაშვილის ხელისუფლების გაშვების მექანიზმი. ვერ იქნება!
- ამაზე არ საუბრობთ თქვენს პარტნიორებთან ოპოზიციაში?
- რა თქმა უნდა, ვსაუბრობთ.
- და რას ამბობენ თქვენი კოლეგები?
- მგონი, ყველა ეთანხმება ამ პოზიციას. მე განსხვავებული აზრი არ მომისმენია.