უპარტიო, ჯიგრული, გაჩეჩილაძის პოლიტიკის ხიბლი: მორიგი იმპულსი პოლიტიკაზე რევანშისთვის

"რეზონანსი" - "მთელი კვირა"

1 მარტი, 2010

დავით ბერძენიშვილი: "მაინც მაქვს იმედი, რომ ალასანია მკვეთრად გაემიჯნება ნოღაიდელს და არა ისე - კენტ რიცხვებში რომ ემიჯნებიან და ლუწ რიცხვებში იხუტებენ"

"ალასანიას მიმართ დასავლეთს მხრიდან კეთილგანწყობა არის, მაგრამ ეს არ არის იმ ხარისხის მხარდაჭერა, როგორიც, ვთქვათ, 2003-ში იყო ჯერ ჟვანიას და შემდეგ - სააკაშვილის მიმართ. შესაძლოა, ალასანია ერთგვარად განიხიბლა დასავლეთით და ამიტომ ქართული, მამა-პაპური, უპარტიო, ჯიგრული, უბნური პოლიტიკისკენ მოიხედა", - "მთელ კვირას" რესპუბლიკელი დავით ბერძენიშვილი ესაუბრება.

- ალასანიას პოლიტიკური იმიჯის შესაქმნელად თავის დროზე სწორედ თქვენ - "რესპუბლიკელებმა" და "ახალმა მემარჯვენეებმა" იზრუნეთ. როგორ ფიქრობთ, ვინ დაუშვა შეცდომა შედეგის თვალსაზრისით - თქვენ თუ ალასანიამ?
- "ახლებმა" და "რესპუბლიკელებმა" ბევრი რამ გავაკეთეთ იმისთვის, რომ ის დადებითი მოლოდინი, რაც ჩვენს საზოგადოებაში აგვისტოს შემდეგ, ალასანიას მიმართ გაჩნდა, მის პოლიტიკურ რეიტინგად გვექცია. 2008 წლის აგვისტოში საქართველო და მსოფლიო ხედავდა ორ ქართველს: მიშა სააკაშვილს, რომელმაც ომი წააგო და გორში ხოხავდა, და ირაკლი ალასანიას, რომელიც ჩურკინს ეპაექრებოდა გაერო-ს ტრიბუნიდან. მარცხის შემდეგ, ბუნებრივია, მოთხოვნილება გაწონასწორებული მომავალი პოლიტიკური ხელმძღვანელის მოტივით, ირაკლი ალასანიაზე გაჩნდა.
- მაგრამ თქვენ იცნობდით მისი, როგორც დიპლომატის და არა როგორც პოლიტიკოსის შესაძლებლობებს. თქვნი აზრით, შეცდით თუ არა არჩევანში?
- მე, უბრალოდ, აღვწერ იმ პერიოდის ვითარებას. 2008 წლის ივლისში ალასანია ნდობის რეიტინგით პირველ ოცეულში არ ყოფილა, სექტემბრის ბოლოს კი მას უკვე ჰქონდა ნდობის ძალიან მაღალი რეიტინგი. ოპოზიციის პოლიტიკურ რეიტინგშიც ის პირველი აღმოჩნდა.
ჩვენ ჩამოვაყალიბეთ სახელისუფლებო პრეტენზიების მქონე, კვალიფიციური ადამიანების ერთობა - ორგანიზებული პოლიტიკური ძალებითა და პოპულარული ადამიანით, რომელიც შეიძლებოდა, პოლიტიკური ლიდერი გამხდარიყო. ამის გამო, ბუნებრივია, არამარტო ხელისუფლება გვერჩოდა; გვერჩოდა ოპოზიციის ნაწილიც. ჩვენ რეფერენდუმის იდეა წამოვწიეთ, ნინო ბურჯანაძე, კონსერვატორები, კობა დავითაშვილი კი მუდმივად ამ იდეის ტორპედირებას ახდენდნენ.
პარალელურად, სწორედ ალიანსის პოლიტიკური პროექტის გასანეიტრალებლად და საკუთარი პოლიტიკური რეანიმაციისთვის დაინიშნა 9 აპრილის აქციები - ეს ეხება ძმებ გაჩეჩილაძეებს, ნინო ბურჯანაძეს და სხვებსაც. ამა თუ იმ ფორმით, 9 აპრილი-26 მაისის აქციები ქართული პოლიტიკის მთავარი პოლიტიკური დღის წესრიგი აღმოჩნდა.
აპრილი-მაისის აქციებიდან ბევრი პოლიტიკური და არაპოლიტიკური ფიგურა - საძმო-საძმაკაცო, საუბნო სოლიდარობაზე აწყობილი (უპირველეს ყოვლისა, გაჩეჩილაძეების ნახევრად პოლიტიკური და არაპოლიტიკური ტანდემი) დაზარალებული გამოვიდა: ვინც ყველაზე დიდ მოლოდინი შექმნა, ყველაზე უფრო სწორედ ის დაზარალდა.
პოლიტიკური რეიტინგის თვალსაზრისით, ძალიან დაზარალდა ნინო ბურჯანაძეც - იმიტომ, რომ ის მისთვის არათავსებად, რადიკალურ ფლანგზე გადავიდა. მას ჯერ უსტვინეს, შემდეგ არ უსტვინეს, შემდეგ ტაშიც კი დაუკრეს, მაგრამ ის ვერ გახდა რადიკალების პოლიტიკური ორიენტირი.
ლევან გაჩეჩილაძემ მთელი ზაფხული, შემოდგომა, ზამთრის პირველი ნახევარი ფიქრის რეჟიმში გაატარა. მას ჩვენთვის ბევრჯერ უთქვამს, რომ ის მხარს უჭერდა ირაკლი ალასანიას, მაგრამ ელოდებოდა შესაბამის დროს, როცა მხარდაჭერის გამოცხადება იქნებოდა წონადი. მაგრამ ბუნებრივია, გაჩეჩილაძეს საკმაოდ კარგად ვიცნობ. ის პარალელურად ემზადებოდა იმისთვის, რომ იქნებ მესამე ტალღისთვის თავად გასჩენოდა ოპოზიციური ლიდერობის შანსი.
- თქვენ ცალსახად აცხადებთ, რომ გაჩეჩილაძეს პოლიტიკური ინტერესები აქვს?
- მას აქვს პოლიტიკური ინტერესები. საერთოდ, ქართულ პოლიტიკაში ოპოზიციურ ფლანგზე სტანდარტულ პარტიულ პოლიტიკას საძმო-საუბნო, "კარტინკული" პოლიტიკა ერჩის. საბჭოთა ინტელიგენციის პერიოდიდან გადმოყოლილი სტერეოტიპია, რომ საზოგადოებაზე გავლენა უნდა ჰქონდეს ინტელიგენციას, უბნებს, საძმაკაცოებს და ა.შ. ჭადრაკის სასახლე სწორედ ამის დემონსტრირება იყო. იქ შეკრებილმა პოლიტიკურმა პარტიებმა და ინტელიგენციის ერთმა ნაწილმა თავი ქართულ საზოგადოებასთან გააიგივეს. მაგრამ, როგორც წესი, პოლიტიკურ პარტიაში, პოლიტიკურ ცხოვრებაში ინტეგრირებული თუ არ ხარ, მაშინ არ უნდა მისცე თავს იმის უფლება, რომ პოლიტიკოსებს ჭკუა ასწავლო. უპარტიო, საძმო, საბჭოთა ინტელიგენციის ერთობა მუდმივად მარცხს განიცდიდა (მარცხი გამსახურდიასთან, შემდეგ - რევანში შევარდნაძესთან, მარცხი სააკაშვილთანაც). ახლაც, ლევან გაჩეჩილაძისა და სხვა უპარტიო პოლიტიკოსების ირგვლივ ხდება დარაზმვა - ისევ პოლიტიკაზე რევანშის ასაღებად.
- რით ახსნით ალასანიას არჩევანს - გასულიყო თქვენგან და იმ კონფიგურაციაში აღმოჩენილიყო, სადაც არიან სწორედ ლევან გაჩეჩილაძე, ნოღაიდელი, კონსერვატორები და სხვები?
- ალასანია ამჟამად არჩევანის ზღვარზეა - გავიდეს ჩვენგან, თუ არ გავიდეს. ჩვენ ძალიან კორექტულად ვიქცევით. მან დაუშვა შეცდომების კასკადი, განსაკუთრებით - ბოლო ერთი კვირის განმავლობაში. მარჯანიშვილის თეატრში მისი მხრიდან გაკეთებული შეთავაზება ერთიანი კანდიდატის საჭიროებაზე ნიშნავდა იმას, რომ მან არ დაიჯერა, რომ თვითონ იყო უკვე ლიდერი ოპოზიციური კანდიდატი.
ოპოზიციური ერთობის იდეა ფსევდოიდეაა. "ყველა ერთად - ხელისუფლების წინააღმდეგ" - ეს არის ან უტვინობა, ან - პოლიტიკური მერკანტილიზმი. საქართველოს ოცწლიანი პოლიტიური ისტორია ადასტურებს, რომ ყალბი ერთობა - "ყველა ერთად" კი არ იმარჯვებს; იმარჯვებს ლიდერი ოპოზიციური გაერთიანება და მისი კანდიდატი. გამსახურდიას გამარჯვება, სააკაშვილის გამარჯვება, და თბილისის შედეგებით გაჩეჩილაძის გამარჯვბა ამაზე მეტყველებს. და საერთოდ, როგორ შეიძლება, ჭადრაკის სასახლეში შეკრებილი ოპოზიციური ფრაგმენტი (სადაც, ჩვენ გარდა, არ არის არც "ეროვნული ფორუმი" და არც "საქართველოს გზა") იყოს ერთობის პრეტენზიის მქონე?
ერთი პარამეტრი, რის გამოც ჩვენ ვემიჯნებით ჭადრაკის სასახლის "კარტინკას" - ეს არის არაკვალიფიციური ადამიანების პრეტენზიები პოლიტიკაში.
მეორე - ეს გახლავთ ლევან გაჩეჩილაძის ფაქტორი. გაჩეჩილაძე 2008 წლის 5 იანვარში ჩარჩა. მან და მისმა წრემ ჩათვალეს, რომ მაშინ მისი ხმები პერსონალურად მიიღო და არა - ოპოზიციური გაერთიანების საშუალებით. ეს არის ინტელექტუალური შეცდომა ლევან გაჩეჩილაძის, უცნობის, ბიძინა გეგიძის მხრიდან. ეს შეცდომა გაზომილია და დადასტურებულია მაისის საპარლამენტო არჩევნებით. გაჩეჩილაძემ, თბილისში გამარჯვებულმა საპრეზიდენტო კანდიდატმა, სულ რაღაც ხუთ თვეში კატასტროფული მარცხი განიცადა მაჟორიტარულ ოლქში რუსუდან კერვალიშვილთან. არავის გაერთიანებული ოპოზიციიდან თბილისში ასეთი საშინელი მარცხი არ გაუნცდია. და ამის მერე - 9 აპრილის ამბები, ისევ - წარუმატებელი პროექტი; ახლა კი ჭექა-ქუხილზე ლაპარაკობს. მას ალასანიას ხარჯზე სურს პოლიტიკური რეაბილიტაცია.
მესამე ფაქტორი - ეს არის ნოღაიდელი. გარდა იმისა, რომ მას ღირსება არ აქვს, ამ ფაქტორს აქვს პოლიტიკური შემადგენელი. ოცი წლის განმავლობაში პირველად, ქართულ პოლიტიკაში დეკლარირებული პრორუსული კურსი გაჩნდა. რაც უფრო მეტ ოპოზიციონერს შეისრუტავს ნოღაიდელი, უფრო ადვილი გასასვრელი იქნება ოპოზიცია.
და მესამე ფაქტორი, რაც ჭადრაკის სასახლის საბჭოთა "კარტინკამ" დაადასტურა - ეს არის ეროსი კიწმარიშვილის ფაქტორი. კიწმარიშვილმა თავი პოლიტიკური პროექტების შემოქმედად წარმოიდგინა. შესაბამისად, მას ურჩვენია, ახლოს დადგეს არა პოლიტიკურ პარტიებთან, არამედ უპარტიო, საბჭოთა, საძმო, მოწითალო ინტელიგენტურ წრეებთან. ახლა მას საკუთარი პოლიტიკური რეაბილიტაცია სურს და ცდილობს, ოპოზიციურ ფლანგზე გავლენა ჰქონდეს. თუმცა, ის ფრთხილია: ერთ კალათში ბოლომდე არ ჩადებს კვერცხს.
ნოღაიდელის ფაქტორს დავუბრუნდები: ალასანიამ, როგორც ჩანს, ჩათვალა, რომ ნოღაიდელი ისეთი ფრაგმენტია ამ ერთობისა, რომ ის ეჭვის ქვეშ ვერ დააყენებს ალიანსისა და პერსონალურად ალასანიას პროდასავლურ კურსს. ალასანია ამ თვალსაზრისითაც შეცდა - იმიტომ, რომ ჭადრაკის სასახლის ფულიც კი ნოღაიდელმა გადაიხადა. და ეს ღიად გააკეთა, რათა გაესვარა დანარჩენები.
ალასანია არჩევანის ზღვარზე დადგა არამარტო ალიანსში ყოფნასა და ალიანსს გარეთ ყოფნას შორის; ის ზღვარზე დადგა პოლიტიკაში ყოფნა-არყოფნას შორის. მაინც მაქვს იმედი, რომ ის მკვეთრად გაემიჯნება ნოღაიდელს და არა ისე - კენტ რიცხვებში რომ ემიჯნებიან და ლუწ რიცხვებში იხუტებენ. ალასანიას შანსი არის ის, რომ მან უნდა თქვას: "ნოღაიდელი მეგონა უხიფათო და ყოფილა სახიფათო; გაჩეჩილაძე მეგონა უხიფათო და ყოფილა სახიფათო; კიწმარიშვილი მეგონა უხიფათო და ყოფილა სახიფათო; უპარტიო პოლიტიკა მეგონა უხიფათო და ყოფილა სახიფათო". თუ ამას არ გაიაზრებს და საჯაროდ არ იტყვის, მაშინ ალიანსში მისი დარჩენის შანსები პრაქტიკულად ნულის ტოლი იქნება, და ასევე ნულის ტოლი იქნება შანსი იმისა, რომ ის იმ კამპანიის ლიდერი გახდეს.
- თქვენ ალასანიას ლიმიტი მიეცით?
- ეს ძალიან შეზღუდული ლიმიტია.
- ნოღაიდელისა და ალასანიას ურთიერთმიმართებაზე საუბრობდით. შესაძლებელია თუ არა, რომ ალასანიას გადაწყვეტილება, დაახლოებოდა ნოღაიდელს, შტატების მესიჯს დავუკავშიროთ? საქართველოს რუსეთთან ურთიერთობის დათბობას ვგულისხმობ.
- ირაკლი ალასანიას, და ნებისმიერ ქართველ პოლიტიკოსს, რუსეთთან ურთიერთობა რომ უნდოდეს, ამისთვის სხვა გზებს მოძებნის.
არანაირი საფუძველი არ მაქვს, ვიფიქრო, რომ ალასანია ცდილობს, თავად გახდეს რუსეთის ფავორიტი. ასე რომ, ნოღაიდელთან დაკავშირებული მისი ნაბიჯი შეცდომაა. მან ბევრი სხვა შეცდომაც დაუშვა - მათ შორის, პრაიმერთან დაკავშირებით; შეცდომა იყო ისიც, რომ არჩევნების წინ მან პოლიტიკური პარტიის შექმნა გადაწყვიტა. რამდენად ვარგისია კაცი პოლიტიკაში, რომელიც ერთი წლის განმავლობაში, განსაკუთრებით - ბოლო კვირებში, ასეთ კატასტროფულ შეცდომებს უშვებს? ეს სრულიად ლეგიტიმური კითხვაა.
- თქვენ და "მემარჯვენეები" ყოველთვის ცდილობდით, დაგერწმუნებინათ საზოგადოება, რომ ალიანსი ერთიანი იყო. ვის უხვევდით თვალს? ეს უთანხმოება ორ დღეში აღმოაჩინეთ?
- ბუნებრივია, ჩვენთან, პარტიაშიც არის კამათი და კამათი იყო ალიანსშიც. აქამდე ალიანსის პოზიციები, რომლებიც კამათის შედეგად ყალიბდებოდა, ერთობლივი პოზიციის სახეს იღებდა. წყალგამყოფი 15 თებერვალს, მარჯანიშვილის თეატრში მოწვეული შეხვედრა აღმოჩნდა. იმ შეხვედრის დროს ალასანიამ ერთიანი კანდიდატის თემა გახსნა. ეს ინტელექტუალური შეცდომაა. როდესაც ალიანსის რეიტინგი ხუთჯერ აღემატება პოლიტიკური აუტსაიდერი პრაიმერისტების რეიტინგებს, ასეთ დროს რა ჭკუას ემსახურებოდა, როგორც ბებიაჩემი იტყოდა, ირაკლი ალასანია, როცა ხუთჯერ უფრო ძლიერი გაერთიანებიდან გაჭირვებულ პოლიტიკურ აუტსაიდრებში გადადიოდა? რა თქმა უნდა, მას იქ გადასვლა არ უნდოდა.
- ძალით გადაიყვანეს?
- არა, შესაძლოა მას ჰქონდა იმედი, რომ იქ წარმატებას მიაღწევდა და შემდეგ ჩვენც დაგვარწმუნებდა, რომ იგი მინიმალური ფრაგმენტია და გადასვლა საერთო საქმისთვის სასარგებლო იქნებოდა. მაგრამ ეს ხომ მინიმალური ფრაგმენტი არ არის. ალასანია იქ ჩათრეული აღმოჩნდა.
ალასანია ჩვენი ალიანსიდან წასული ჯერ არ არის. მას ჩვენ წიხლი არ მივაყოლეთ. მაგრამ ის თვითონ არის არჩევანის ზღვარზე. სოზარ სუბარი, "რესპუბლიკელები" და "ახლები" ალიანსში ვრჩებით. და ამ გაერთიანებაში ალასანია თუ არ იქნება, მაშინ თვითმმართველობის არჩევნებით ხელისუფლების ცვლილება ვერ მოხერხდება. მერობისთვის ბრძოლის პერსპექტივები იხურება.
მაგრამ ადგილობრივი არჩევნები - ეს არის პოლიტიკური მარათონის შემადგენელი ნაწილი: ალიანსი ამ არჩევნებზე რეალისტური მიზნებით წავა. ეს მიზანი არის ძალიან სოლიდური წამყვანი პოზიციების მოპოვება ოპოზიციურ ფლანგზე - საკრებულოებში - მთელი ქვეყნის მასშტაბით.
- დასავლეთის მოლოდინები ალასანიას მიმართ ძალიან მაღალი იყო. თქვენი აზრით, შეიძლება თუ არა, ამ თვალსაზრისით კორექცია მოხდეს?
- შესაძლოა, ალასანიამ ჩათვალა, რომ დასავლეთის მხარდაჭერა ისეთი არ აღმოჩნდა, რისი იმედიც მას ჰქონდა. მას ჰქონდა იმედი, რომ ჩვენ შევძლებდით თუნდაც 40%-იანი ბარიერის მიღწევას. ჩვენ ეს ვერ მოვახერხეთ: დასავლეთი ამ კონკრეტულ საკითხში მომთხოვნი არ აღმოჩნდა.
მეორე მხრივ, ალასანიას მუდმივად აქვს შეხვედრები დასავლეთის წონიან პოლიტიკურ ფიგურებთან, მაგრამ მე ვერ ვიტყოდი, რომ ეს შეხვედრები უფრო სოლიდური წარმომადგენლობის არის, ვიდრე ამ წლების განმავლობაში ჰქონია დავით უსუფაშვილს, დავით გამყრელიძეს, თინა ხიდაშელს თუ ლევან ბერძენიშვილს. ალასანიას მიმართ დასავლეთს მხრიდან კეთილგანწყობა არის, მაგრამ ეს არ არის იმ ხარისხის მხარდაჭერა, როგორიც, ვთქვათ, 2003-ში იყო ჯერ ჟვანიას და შემდეგ - სააკაშვილის მიმართ. შესაძლოა, ალასანია ერთგვარად განიხიბლა და ამიტომ ქართული, მამა-პაპური, უპარტიო, ჯიგრული, უბნური პოლიტიკისკენ მოიხედა.
საინტერესოდ აზრი გამოთქვეს ამას წინათ გოგა ხაინდრავამ და ზვიად ძიძიგურმა. გოგამ თქვა, - ჩვენ ერთად ვიბრძოდით, და არ შეგვიძლია, ახლა ბრძოლაში მივატოვოთ ხალხი - იმის მიუხედავად, ამ ეტაპზე ვის როგორი რეიტინგი აქვსო. ზვიად ძიძიგურმა კი თქვა, რომ მთავარი ის კი არ არის, ვინ არის ძლიერი და ვინ - სუსტი; მთავარია ერთობა, რომელიც სუსტსაც გაიტანს.
გოგა თვითონ არ არის პოლიტიკაში; მას მართლაც არაფერი უნდა პოლიტიკისგან - ლევან გაჩეჩილაძისგან განსხვავებით. მაგრამ გოგა პოლიტიკოსი რომ არ არის და პოლიტიკაში ჩართულია, ამიტომაც გამოუვიდა ისე, თითქოს რაღაც ურთიერთვალდებულებები არსებობს. პოლიტიკოსები ერთმანეთის ხელშემწყობი, კომფორტის ბიურო კი არ ვართ. ეს აზროვნება არ არის პოლიტიკური აზროვნება. გოგა ხაინდრავა სერიოზული ფიგურაა საქართველოს ბოლო ოცწლეულში, მაგრამ ის არ არის პოლიტიკური ფიგურა. ის გულწრფელია, მაგრამ არ არის კვალიფიციური. და ამის მიზეზი ის კი არ არის, რომ გოგას რამე აკლია; უბრალოდ, ის არ არის პარტიის წევრი. შესაბამისად, ის არ არის ვალდებულებებით დატვირთული. ის აღიარებს, რომ ქართულ პოლიტიკაში ყველაზე მაგარი ივლიანე ხაინდრავაა, მაგრამ არ უჯერებს ივლიანე ხაინდრავას პოლიტიკაში - იმ ურთიერთობებისგან განსხვავებით, რაც მას ძმებ გაჩეჩილაძეებთან აქვს.
ზვიად ძიძიგურმაც გადადგა ნაბიჯები უპარტიო პოლიტიკისკენ, საძმო პოლიტიკისკენ. და მან აიტანა ნოღაიდელი.
აქვე აღვნიშნავ: კახა კუკავამ ბოლო ხანებში რამდენჯერმე, ტელეეთერში დააპირა, ჩვენი პარტიის მისამართით 1992 წელი გაეხსნებინა. ჯერ ვითომ შეეშალა და თქვა, რესპუბლიკელები სამხედრო საბჭოში იყვნენო.
მინდა განვმარტო, რომ გადატრიალების სამხედრო შემადგენელი იყო "მრგვალი მაგიდის" ხელისუფლების მიერ შექმნილი გვარდიის ორი ნაწილი. მიმაჩნია, რომ პოლიტიკური ოპონირების რეჟიმში ვიყავი მართალი. ზვიად გამსახურდიამ დანიშნა არძინბა; უკანონოდ დანიშნა ასლან აბაშიძე, და გამსახურიდას ტელევიზია კოლექტიურ წერილებს კითხულობდა ყველა ოპოზიციონერი პოლიტიკოსის თუ ოპოზიციურად განწყობილი ადამიანის მისამართით. მაგრამ ეს არ აკნინებს გამსახურდიას, რომელმაც საქართველოს დამოუკიდებლობა გამოაცხადა. 70-იან წლებში მან საბჭოთა საქართველო, "ზასტოის" პერიოდის ქართული საზოგადოება შეაზანზარა. ეს უდიდესი დამსახურებაა - გაცილებით მეტი, ვიდრე მისი როლი ეროვნულ მოძრაობაში. ყველას გვახსოვს "აირჩიე, ქართველო ერო", და "ჩაძაღლდა ზურა ჭავჭავაძე".
ხაზგასმით მინდა განვაცხადო: მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ გამსახურდიას პოლიტიკური ოპონენტები ვიყავით, არც ერთ რესპუბლიკელს - არც ერთი და არც მეორე მხრიდან - თოფი არ უსვრია: არც 91-ში, არც 92-ში, და არც 93-ში - მაშინ, როცა სოხუმი სისხლისგან იცლებოდა და გამსახურდია ზუგდიდში მიტინგებს აწყობდა, მისიანები კი ფოთს და სამტრედიას უტევდნენ - სოხუმის დაცემის დღეებში! ამოვიდა ყელში ეს არასერიოზული მსჯელობა. ვინ დადგა ახლა ერთად "კარტინკაში"? ვინც ერთმანეთს თოფს ესროდა. ჩვენ იმ "კარტინკაში" არ ვართ. ამიტომ, არ ვუსურვებდი კახა კუკავას, დებატებში შემოეტანა ეს თემა. გროზნოსა და ზუგდიდში ჩატარებული უზენაესი საბჭოს სხდომები, როცა საქართველოში ომი იყო და პარლამენტი - არჩეული, რა, არ გვახსოვს? ყველამ თავისი წილი პასუხისმგებლობისა აიღოს.
გასახურდიამ იმ პერიოდში მისთვის ძალიან მძიმე გადაწყვეტილება მიიღო. ის არ ჩაერთო საქართველოს გაყოფის გეგმაში. მისი მომხრეები კი ამ გეგმაში ერთვებოდნენ. ასე რომ, ჩვენ ბევრი რამ გვაქვს გასააზრებელი.
- რამდენჯერმე ახსენეთ ძმები გაჩეჩილაძეები. მიმდინარე პოლიტიკურ პროცესებში მათ ფაქტორს რა მნიშვნელობას ანიჭებთ?
- ამ ანკესზე ირაკლი ალასანია რომ არ წამოგებულიყო, ვანიჭებდი ნულოვან მნიშვნელობას. ეს პირველი შემთხვევა არ არის, როცა ლევან გაჩეჩილაძემ პოლიტიკურ ოლიმპზე ასვლა მოისურვა. მან ეროვნული საბჭოს თერთმეტი წევრიდან ექვსი ხმა მიიღო საპრეზიდენტო კანდიდატად არჩევის დროს. ხუთი ხმა მიიღო დათო უსუფაშვილმა. რამდენჯერმე ვთქვი და ახლა, როგორც ჩანს, უნდა ვთქვა პირდაპირ: ლევან გაჩეჩილაძისა და გოგა ხაინდრავას ხმების გარდა, გაჩეჩილაძის სასარგებლოდ მიცემული ოთხი ხმა არის იმ ხალხის, ვინც დღეს გაერთიანებული ოპოზიციის სიით პარლამენტშია. ესენია: პაატა დავითაია, გია თორთლაძე, კოკო გამსახურდია და ჯონდი ბაღათურია. არანაირი საფუძველი არ მაქვს, ვიფიქრო, რომ რომელიმეზე ხელისუფლებამ იმუშავა ან არ იმუშავა - რათა კანდიდატი გაჩეჩილაძე ყოფილიყო. თუმცა ვიცი, რომ ხელისუფლება ძალიან შეშფოთებული იყო, რათა არ გასულიყო რესპუბლიკელი კანდიდატი. მაშინ ხმები პარტიულ და უპარტიო ძალებს შორის დაიყო. პარტიებმა პარტიული კანდიდატის დასახელება დააპირეს, უპარტიოებმა - უპარტიო კანდიდატის. არ შეიძლება, უპარტიო მსუბუქი ხმები სხვის ხარჯზე იყოს პოლიტიკის მკეთებელი. დღესაც ეს პრობლემაა. იმ პერიოდში ჩარჩნენ.
გაჩეჩილაძეებს დამსახურებებს არ ვუვიწყებ. მაგრამ პოლიტიკა არ არის მათი საქმე. ფეხბურთში აზრს გამოვთქვამ სამეგობროში, მაგრამ ეს აზრი ექსპერტული არ არის. და არ ვითხოვ ქართველი ხალხისგან, რომ ჩემი აზრი იყოს განმსაზღვრელი, თუ ვინ უნდა მოიწვიოს ქეცბაიამ ეროვნულ ნაკრებში. ესენი გვეუბნებიან, - ჩვენ ვიცით, ვინ უნდა დააყენოს ქართულმა პოლიტიკამ გუნდშიო. "საკანი" არამხოლოდ სააკაშვილის წინააღმდეგ მიმართული პროექტი იყო; "საკანი" დაიწყო ალასანიას პროექტის საწინააღმდეგოდაც. სანამ ხელისუფლებას მიადგები, მანამდე გზა უნდა გაითავისუფლო და ოპოზიციურ ფლანგზე ლიდერი გახდე. ჩვენ ეს პოლიტიკური გზებით დავაპირეთ. გაჩეჩილაძეებმა კი ეს დააპირეს არაპოლიტიკური გზებით. ამიტომ იყო, "საკანში" სულ ჩვენ რომ გვერჩოდნენ - სააკაშვილს უხანგრძლივებთ ხელისუფლებას, შემოდგომამდე მას რა აიტანსო. მას შემდეგ ერთი შემოდგომა გავიდა. და კიდევ გავა.