05 апреля, 2011

ივლიანე ხაინდრავა: "დაიკარგა დრო. ალბათ, რეიტინგიც"...

"რეზონანსი" - "მთელი კვირა"
29 , 2010


ალასანიას ერთწლიანი პოლიტიკური გამოცდილება - გაკვეთილი თუ პერსპექტივა ალიანსისთვის?
"ალასანიას, ობიექტური მიზეზების გამო, სპეციფიკურ ქართულ პოლიტიკურ სივრცეში მოქმედების გამოცდილება არ ჰქონდა. ის ერთი წლის განმავლობაში ცდილობდა, გარკვეულიყო, ვინ ვინ არის, ვის რა ინტერესები ამოძრავებს ქართულ პოლიტიკაში. მას "მოვედი, ვნახე, გავიმარჯვე" ფორმულის რეალიზება სურდა.
როდესაც დასავლეთში ფავორიტის საკითხი დგება, ყურადღება, უპირველეს ყოვლისა, შიდა პოლიტიკურ კონიუნქტურას ეთმობა. დასავლეთში ალასანია (და ალიანსი) განსაკუთრებულ ყურადღებას იმსახურებს, რადგანაც ის მათთვის გასაგები და მისაღებია. მაგრამ მის მიმართ ჩნდება კითხვა, რომელსაც სვამენ ბრიუსელშიც და ვაშინგტონშიც. და ეს შეკითხვა ქვეყნის მასშტაბით მისი მხარდაჭერის ხარისხს უკავშირდება", - "მთელი კვირის" შეკითხვებს რესპუბლიკელი ივლიანე ხაინდრავა პასუხობს.
- როგორ დაახასიათებთ პოლიტიკურ კონტექსტს, რომელიც ადგილობირივი არჩევნების წინ ყალიბდება?
- "აჭრილი" ვითარებაა. ვფიქრობ, რომ ხელისუფლება ჯერჯერობით ახერხებს მისთვის სახარბიელო წინასაარჩევნო კონიუნქტურის ჩამოყალიბებას: მისი ამომრჩეველი კონსოლიდირებულია და ორგანიზებულად დაუჭერს მხარს სახელისუფლებო კანდიდატს, ხოლო ოპოზიციურ ველზე, როგორც ჩანს, ბევრი კანდიდატი იმუშავებს, რაც ოპოზიციური ხმების დანაწევრებას გამოიწვევს. მოქმედი საარჩევნო კანონის პირობებში 30%-იანი მხარდაჭერა არის ის მაჩვენებელი, რისი იმედიც შეიძლება ჰქონდეს მერობის სახელისუფლებო კანდიდატს გამარჯვებისთვის - სუფთა არჩევნებშიც კი.
- და იმ პირობებში, როგორიც ადგილობრივი არჩევნებისთვის ყალიბდება, თქვენი აზრით, ალიანსს რა შანსები აქვს?
- ალიანსი ხელისუფლების ყველაზე რეალური მეტოქეა და, რა თქმა უნდა, ასეთად დარჩება, რაც უნდა მოხდეს შემდგომში ოპოზიციურ ველზე. ჩვენი პროგრამა-მაქსიმუმი გამარჯვებაა, პროგრამა-მინიმუმი კი - დამაჯერებელი მეორე ადგილის აღება.
- და ეს რამდენად რეალურია?
- პროგრამა-მინიმუმის მიღწევა სრულიად რეალურია. მთავარია, ამ "აჭრილ" ვითარებაში, რომელიც ადგილობრივი არჩევნების წინ შეიქმნა, ამომრჩეველი მაქსიმალურად გავარკვიოთ მოკლე და გრძელვადიან ამოცანებში.
დაფიქრებული ამომრჩეველი იმასაც დაინახავს, რომ ადგილობრივი არჩევნებით არაფერი მთავრდება. ამ არჩევნების ერთ-ერთი დანიშნულება 2012-2013 წლის საპარლამენტო და საპრეზიდენტო არჩევნებისთვის დისპოზიციის დაწყობაა. გარკვეული თვალსაზრისით, შეგვიძლია, პარალელი გავავლოთ 2002 წლის ადგილობრივ არჩევნებთან - როდესაც ასევე სერიოზული ბრძოლა გაიმართა თბილისისთვის; როდესაც პოლიტიკური ძალები 2003 წლის საპარალამენტო არჩევნების წინ მომგებიანი პოზიციის დაკავებას ცდილობდნენ. განსხვავებაც მნიშვნელოვანია: მაშინ შევარდნაძე-მოქალაქეთა კავშირის ხელისუფლება რღვევის პროცესში იმყოფებოდა; თვითდინებაზე იყო მიშვებული ადგილობრივი არჩევნების თემა, ამან კი მნიშვნელოვანწილად განაპირობა ის შედეგები, რაც მაშინ მივიღეთ: მმართველმა პარტიამ დედაქალაქში საარჩევნო ბარიერი ვერ გადალახა.
ახლა ხელისუფლება გაცილებით კონსოლიდირებულია, მაგრამ, ჩემი აზრით, არა იმ ხარისხით, როგორიც იყო თუნდაც ორი ან სამი წლის წინ: მასაც თვალწინ უდგას 2012-2013 წლის არჩევნები. უნდა ვივარაუდოთ, რომ ხელისუფლებაში არ არის ერთიანი აზრი იმის თაობაზე, თუ რა უნდა მოხდეს 2012-ში, 2013-ში.
- ზემოთ აღნიშნეთ, რომ ადგილობრივ არჩევნებში ალიანსი დარჩება ხელისუფლების ყველაზე ძლიერ კონკურენტად, რაც უნა მოხდეს ამ არჩევნებამდე...
- დიახ. ძნელი წარმოსადგენია საარჩევნო კამპანიამ ვინმე სხვა, ახალი ოპოზიციური ლიდერი წამოსწიოს.
- მაგრამ ამას წინათ ლევან გაჩეჩილაძემ პრესასთან საუბრისას განაცხადა: "ხანდახან ვუშვებ იმ შესაძლებობასაც, რომ ჩემი კანდიდატურის დასახელებამ საბოლოოდ მიგვიყვანოს ერთ კანდიდატამდე". საერთო კანდიდატზე მოლაპარაკებების აუცილებლობაზე საუბრისას გაჩეჩილაძე აქცენტს სწორედ ალიანსზე აკეთებს. ციტატა: "რასაც ალიანსი ნებით არ აკეთებს, იქნებ, ახალი რეალობის წარმოჩენით მაინც გააკეთოს". არ ფიქრობთ, რომ შესაძლებელია, გაჩეჩილაძემ მართლაც გაიძულოთ (ირიბად მაინც), რომ ამ თვალსაზრისით თქვენს პოზიციებს გადახედოთ?
- მაინცდამაინც ალიანსი რატომ ამოიღეს მიზანში? რა, გია ჭანტურია გაჩეჩილაძის სასარგებლოდ მოხსნის კანდიდატურას? ან - ვინმე სხვა? გამოკითხვების შედეგები, რომლებიც ჩვენთვის (და არამხოლოდ ჩვენთვის) არის ცნობილი, ლევან გაჩეჩილაძეს მსგავსი განცხადებების გაკეთების საფუძველს არ აძლევს. ჩემი აზრით, ისედაც ზომაზე მეტად დიდხანს იღვწოდა ალიანსი, განსაკუთრებით კი - მისი ლიდერი, საერთო ენის გამოსანახავად კვაზიპოლიტიკურ ძალებთან, რომლებსაც მკაფიო პოზიცია დღესაც ვერ ჩამოუყალიბებიათ. ვფიქრობ, რომ ძვირფასი დრო დავკარგეთ. მაგრამ გადაწყვეტილება უკვე მიღებულია; ახლა მისი განხორციელებისთვის მიმდინარეობს მუშაობა. არ მგონია, რომ ამ თვალსაზრისით რაიმე გაუთვალისწინებელი მოხდეს. ალიანსი არჩევნებზე მიდის; მისი ლიდერი მერობისთვის იბრძოლებს. საარჩევნო ინფრასტრუქტურას ვალაგებთ; ადგილებზე კანდიდატები, ძირითადად, შერჩეულია. ანუ, ჩვენი მატარებელი საწყისი სადგურიდან დაიძრა. ვინც საწყის სადგურზე დარჩა, იმან იფიქროს, როგორ დაეწიოს ამ მატარებელს. მოლაპარაკებების, სხვა გადაწყვეტილების პოვნის დრო და რესურსი, ჩემი აზრით, ამოწურულია.
გითხარით, რომ ალასანიამ ამ თემას დაუთმო უფრო მეტი დრო და ენერგია, ვიდრე ამას რეალობა მოითხოვდა. მას შემდეგ, რაც მკაფიოდ გაჟღერდა პოზიცია "ყველა მინუს ერთი", ისევ ახალი მოძრაობები, ჩემი აზრით, უბრალოდ, დაკარგული დრო იყო და მეტი არაფერი.
- და განა ამას ალასანიაც არ უწყობდა ხელს თავისი ურთიერთგამომრიცხავი განცხადებებით?
- ეს არ იყო ურთიერთგამომრიცხავი განცხადებები. ეს იყო მცდელობა, რაც შეიძლება დიდხანს დაეტოვებინა ღია ალიანსის კარი - ამა თუ იმ ფორმით. ოღონდ, იმდენად დიდხანს დატოვა ეს კარი ღიად, რომ ვიღაცას შეექმნა შთაბეჭდილება ალასანიას მიმართ, თითქოს ის გადაწყვეტილებებს ვერ იღებს, მერყეობს. სინამდვილეში, ალასანია კონსენსუალური ტიპის პოლიტიკოსია. ის ბოლო მომენტამდე ეძებდა შესაძლებლობას, ოპოზიციურ ფლანგზე მართლაც ჩამოყალიბებულიყო რაც შეიძლება, ფართო ერთობა.
- და იმიტომ დადგა ჭადრაკის სასახლეში, ნოღაიდელის გვერდით?
- ის აღმოჩნდა ჭადრაკის სასახლეში - იქვე, სადაც იყო ნოღაიდელი. ეს ნაბიჯი ჩვენ მას არ მოვუწონეთ. მაგრამ ალიანსში ჩვენ მარტო არ ვართ: მასში, ჩვენთან ერთად, არიან "მემარჯვენეები", თავად ალასანია, არის სუბარი. ეს არის პოლიტიკოსთა ერთობა, სადაც საერთო გადაწყვეტილებები კონსენსუსით მიიღწევა. ეს კი ყოველთვის როდია მარტივი. ჩვენგან და "ახლებისგან" განსხვავებით (რომლებსაც სპეციფიკურ ქართულ პოლიტიკურ სივრცეში მოქმედების გაცილებით დიდი გამოცდილება გვაქვს), ალასანიას, ობიექტური მიზეზების გამო, ასეთი გამოცდილება არ ჰქონდა. ის ერთი წლის განმავლობაში ცდილობდა, გარკვეულიყო, ვინ ვინ არის, ვის რა ინტერესები ამოძრავებს ქართულ პოლიტიკაში.
- თქვენი აზრით, რატომ არ იყენებდა ალასანია თქვენს - როგორც თქვენვე ამბობთ - გამოცდილებას?
- როგორც ჩანს, რაღაცები მაინც საკუთარ ტყავზე უნდა გამოსცადო. თანაც, ვიმეორებ: ალასანია განწყობილი იყო იმისთვის, რომ რაც შეიძლება ფართო ერთობა ჩამოყალიბებულიყო. "მოვედი, ვნახე, გავიმარჯვე" ფორმულის რეალიზება სურდა.
- ალასანიას ბოლოდროინდელმა მოძრაობებმა საზოგადოებაში მის მიმართ არაერთგვაროვანი დამოკიდებულებები გააჩინა. სხვათა შორის, დავით ბერძენიშვილმა სწორედ ამასთან დაკავშირებით დასვა შეკითხვა: "რამდენად ვარგისია ადამიანი პოლიტიკაში, რომელიც ერთი წლის განმავლობაში, განსაკუთრებით - ბოლო კვირებში, ასეთ კატასტროფულ შეცდომებს უშვებს?" მიუხედავად ამისა, ალასანია მაინც რჩება ალიანსის ლიდერად. თქვენ რას ფიქრობთ ამასთან დაკავშირებით?
- ის მისწრაფებები, რაც ალასანიამ გამოავლინა, მას მინუსებადაც შეიძლება ჩაეთვალოს, მაგრამ კონსენსუსის ძიებისა და არა კონფრონტაციის გზით სიარულის განწყობა დასაძრახი არ არის. მეტიც: მიდრეკილება დიალოგისა და საერთო გადაწყვეტილებების პოვნისაკენ, პერსპექტივის თვალსაზრისით, დასაფასებელია.
რაც შეეხება "შეცდომების კასკადს": მე და დათო (ბერძენიშვილი) აქ ვხედავთ მცდელობას, რომელმაც არ გაამართლა და ვერც გაამართლებდა არსებულ ვითარებაში. ჩვენ ამ მოძრაობას ვაფასებთ, როგორც დაკარგულ დროს, ალასანია კი აფასებს, როგორც თუნდაც მიზერული შესაძლებლობების გამოყენებით ერთგვარ ვალის მოხდას. მე მაინც ვფიქრობ, რომ ალასანიამ საჭირო გამოცდილება მიიღო.
- ალასანიამ მიიღო, მაგრამ...
- დრო დაიკარგა.
- მხოლოდ დრო დაიკარგა?
- ალბათ, რეიტინგიც.
- ვისი რეიტინგი?
- ალასანიას რეიტინგი. ასე ჩანს, რომ დაქვეითდა. საბედნიეროდ, მას არჩევნებამდე დარჩა დრო, რათა ეს დანაკარგი აანაზღაუროს. შესაძლოა, არსებულ ვითარებაში სხვა გამოსავალი ალასანიას ტიპის პოლიტიკოსისთვის არ არსებობდა. მას თვითონ უნდა დაენახა, თვითონ უნდა გადაეხარშა ეს ყველაფერი და... გადახარშა.
- როგორ ფიქრობთ, დაუშვით თუ არა შეცდომა ალიანსის სათავეში ალასანიას მოყვანით?
- დღევანდელი გადასახედიდან ვფიქრობ, რომ ჩვენ აქ და ერთად უნდა გაგვევლო უფრო ხანგრძლივი გზა იქამდე, ვიდრე ალიანსის კონკრეტულ, ეტაპებად გაწერილი სამოქმედო გეგმის თაობაზე საბოლოო გადაწყვეტილებას მივიღებდით. რამდენიმეთვიანი თანამშრომლობის პერიოდი უნდა გვქონოდა არა ისეთი, როგორიც გვქონდა - როცა ალასანია ნიუ-იორკში იმყოფებოდა, ჩვენ კი აქ, თბილისში, და სადღაც - მესამე ქვეყნებში კონსულტაციები მიმდინარეობდა; ალასანიაც თბილისში უნდა ყოფილიყო, გარკვეულიყო საქართველოში არსებულ რთულ შიდაპოლიტიკურ ვითარებაში და მხოლოდ ყოველდღიური თანამშრომლობის შემდეგ მიგვეღო გადაწყვეტილება იმის თაობაზე, თუ ვინ და რა კონფიგურაციაში იქნებოდა ალიანსის ლიდერი, ვინ - მერობის კანდიდატი, ვინ - პრეზიდენტობის კანდიდატი და ა.შ.
ალასანიას მისამართით, გარკვეულწილად, ავანსი გავეცით არამხოლოდ ჩვენ და "მემარჯვენეებმა"; ავანსი გასცა ქართულმა საზოგადოებამაც - მაშინ, როდესაც ალასანიამ ნიუ-იორკიდან თანამდებობის დატოვებასთან დაკავშირებით განცხადება გააკეთა და საჯარო პოლიტიკის სივრცეში შემოსვლის გადაწყვეტილება მიიღო; მხოლოდ ამ განცხადების შედეგად ლამის 20%-მდე რეიტინგი გაუჩნდა ცარიელ ადგილზე.
- "რესპუბლიკელებმა" და "მემარჯვენეებმა" კი ამ - ცარიელ ადგილზე გაჩენილი რეიტინგის გამოყენება სცადეთ. ამის გამო საზოგადოების წინაშე პასუხისმგებლობას არ გრძნობთ?
- საკითხის ამგვარად დასმას არ ვეთანხმები: ჩვენ ამ ქვეყნის მოსახლეობის ნების საწინააღმდეგოდ არ დაგვისვამს ალასანია პრეზიდენტის სავარძელში. ალასანიასთან კონსულტაციებისას დადასტურდა, რომ მსოფლმხედველობრივი თვალსაზრისით ის ჩვენთან ახლოს დგას. ამიტომაც გავბედეთ, რომ შეგვეთავაზებინა იგი ამომრჩევლისათვის ალიანსისა და, პოტენციურად, ქვეყნის ლიდერის რანგში. პროექტი მართლაც ამბიციურია და მრავალი თვალსაზრისით სარისკოც. ვერ ვიტყვი, რომ გადაწყვეტილება ნაჩქარევად მივიღეთ, მაგრამ ცხოვრებამ კი ნამდვილად შემოგვთავაზა სიურპრიზები, რომელთა სრულად გათვალისწინება შეუძლებელი იყო.
- ნოღაიდელის პოზიციებს მიმდინარე პროცესებში რა მნიშვნელობას ანიჭებთ?
- ნოღაიდელმა, რომელსაც ოპოზიციურ ველზე გამოსვლის შემდეგ საზოგადოებაში არანაირი მხარდაჭერა არ ჰქონია, ახლა მისთვის პერსპექტიულ ნიშას მიაგნო. რაოდენ პარადოქსულადაც უნდა გაიჟღეროს ჩემმა ნათქვამმა, 2008 წლის აგვისტოს ომის შედეგად ქართულ საზოგადოებაში პრორუსულმა განწყობებმა კი არ იკლო, არამედ იმატა. მოსახლეობის ნაწილში გაჩნდა ასეთი განცდა: "რუსეთი ჩვენი მეზობელია და მას ვერსად გავექცევით. რუსეთთან მტრობამ ჩვენ არაფერი გვარგო. ჩვენ გვჭირდება მასთან ურთიერთობა, მწვანილის, ხილის, ღვინის, "ბორჯომის" გაყიდვა; ნახევარ მილიონზე მეტი ქართველი სწორედ რუსეთში ცხოვრობს და მუშაობს, რათა აქ ოჯახი არჩინოს. დასავლეთი კი მომავალშიც ვერ დაგვიცავს; ის შორს არის; მას სხვა პრიორიტეტები აქვს. ამდენად, საჭიროა რუსეთთან ნორმალური ურთიერთობის ქონა ნებისმიერ ფასად".
ვერც ერთმა პოლიტიკურმა ლიდერმა ვერ გაბედა, მოსახლეობის გარკვეულ ნაწილში არსებული ეს განწყობები გაეხმოვანებინა - ზოგი ფიქრობდა, რომ ეს წამგებიანი იქნებოდა, ჩვენთვის და სხვებისთვისაც კი ეს პოზიცია უბრალოდ მიუღებელია, თუნდაც ისტორიული გამოცდილებიდან გამომდინარე: რუსეთს რაც უფრო მეტს უთმობ, ის კიდევ მეტს ითხოვს ან გართმევს.
ნოღაიდელმა გაბედა. მან იპოვა არამხოლოდ პოლიტიკური ნიშა, არამედ ის თანამოაზრეებიც პოლიტიკურ სპექტრში, ვინც ვერ ბედავდა საკუთარი გულისნადების ღიად გამოხატვას. და ახლა შესაბამის ელექტორალურ სეგმენტს ითვისებს. ეს ჩვენთვის მიუღებელი პოლიტიკური კურსია, მაგრამ ფაქტია, რომ იგი უკვე არსებობს. თუკი საზოგადოების ნაწილში არის მოთხოვნილება ასეთ კურსზე...
- ამ მხარდაჭერის გათვალისწინებით, თქვენი აზრით, შეშფოთების საფუძველი შეიძლება არსებობდეს?
- არ მჯერა, რომ მაისის ადგილობრივ არჩევნებში, ან უახლოეს საპარლამენტო და საპრეზიდენტო არჩევნებში ნოღაიდელის კურსი გადამწყვეტ წარმატებას მოიპოვებს. თუმცა შესაძლებელია, რომ ამ კურსის გარშემო შესაბამისი განწყობების მატარებელი ელექტორატის კონსოლიდირება მოხდეს.
უნდა აღინიშნოს, რომ ამ პრობლემას მეორე მხარეც აქვს. პერიფრაზი რომ გავუკეთოთ ცნობილ გამონათქვამს, "ნოღაიდელი რომ არ ყოფილიყო, ხელისუფლებას ის უნდა გამოეგონა". არ ვიცი, არის თუ არა ნოღაიდელი ხელისუფლების "გამონაგონი", ანუ ხელისუფლების მიერ შექმნილი პროექტი, მაგრამ "ნოღაიდელიზმის" აღმოცენება რომ სწორედ ხელისუფლების ინტერესებშია, ამაში ეჭვი არ მეპარება. თავად განსაჯეთ: ამ ხელისუფლებას მუდმივად ესაჭიროება საგარეო და საშინაო მტერი; საგარეო - რუსეთის სახით – მას ჰყავს; საშინაო - პატარკაციშვილის დაღუპვის შემდეგ - არ ჰყოლია. ჰოდა, ნოღაიდელი გაიჩინა - რუსეთზე (საგარეო მტერზე) ორიენტირებული პოლიტიკოსი. ამით დასავლეთთან ურთიერთობაშიც არგუმენტი გაიჩინა: ჩვენ (ხელისუფლება) შეიძლება კარგები არც ვიყოთ (სააკაშვილის სიკარგისა საქართველოს ფარგლებს გარეთ უკვე აღარავის სჯერა - უსინდისო ან გაუთვითცნობიერებელი მარგინალების გარდა), მაგრამ ჩვენი ალტერნატივა - ნოღაიდელი – ჩვენზე უარესია - იმიტომ, რომ რუსეთს ჩაახუტებს საქართველოს და თქვენს (დასავლეთის) პოზიციებს სამხრეთ კავკასიაში ნულამდე დაიყვანს. ამით კი ნამდვილი ალტერნატივის - ალიანსის - განეიტრალებას, პოლიტიკური პროცესის პერიფერიაზე განდევნას ცდილობენ. საარჩევნოდ ორპოლუსიანი კონფიგურაციის - პატრიოტი-მტერი - შექმნას ცდილობენ.
- ბურჯანაძის პოზიციებთან დაკავშირებით რას იტყვით?
- ბურჯანაძეს აქვს მთელი რიგი დადებითი ადამიანური თვისებებისა. მაგრამ როგორც პოლიტიკოსი, ის სულ აგვიანებს. 2007 წლის 7 ნოემბერს ბურჯანაძე პარლამენტის შენობიდან რომ გამოსულიყო და ხალხთან დამდგარიყო, მაღალი ალბათობით, ის მოიგებდა უახლოეს საპრეზიდენტო არჩევნებს.
მან დააგვიანა 2008 წლის მაისშიც - როდესაც "ნაციონალური მოძრაობის" სიიდან გამოვიდა და საპარლამენტო არჩევნებში კენჭი არ იყარა: რეზონანსი ამ ნაბიჯს გაცილებით ნაკლები მოჰყვა, ვიდრე ის ვარაუდობდა.
მან დააგვიანა მოსკოვში ჩასვლაც: ნოღაიდელმა დაასწრო. თუკი ნოღაიდელმა მოსკოვური ვოიაჟებით შეიქმნა ნიშა ქართულ პოლიტიკაში, ბურჯანაძე ისევ ნიშის გარეშე დარჩა. ზოგადად კი, იმედს ვიტოვებ, რომ ბურჯანაძე პრორუსული კურსის გამტარებლად არ მოგვევლინება - ნოღაიდელისგან განსხვავებით.
- ბოლო დროს გაჩნდა ეჭვი, რომ სწორედ ბურჯანაძე შეიძლება აღმოჩნდეს მისაღები პოლიტიკური პერსონა ამერიკისთვისაც და რუსეთისთვისაც და ფსონი სწორედ მასზე დაიდოს. ამასთან დაკავშირებით რას იტყვით?
- სწორედ ბურჯანაძის ოპოზიციაში გადასვლის დროს გაჩნდა განცდა, რომ ის შეძლებდა დასავლეთთან ნორმალურ ურთიერთობასაც (პარლამენტის თავმჯდომარეობის პერიოდში ეს ურთერითობა მას ჩამოუყალიბდა) და, სააკაშვილისგან გასნხვავებით, რუსეთისთვისაც მეტ-ნაკლებად მისაღები იქნებოდა. მაგრამ ეს მოლოდინი ვერ გამართლდა - უპირველეს ყოვლისა, იმიტომ, რომ ბურჯანაძეს შიდა მხარდაჭერა არ ჰქონდა. თავისი სამპროცენტიანი მხარდაჭერით, რომელიც ვერასგზით ვერ გაზარდა მნიშვნელოვან ნიშნულამდე, ბურჯანაძე ვერ გახდა ალტერნატიული ლიდერი ბრიუსელისა თუ ვაშინგტონისთვის.
საერთოდ, ამერიკელები აქ პირდაპირ თავის ადამიანს არ/ვერ სვამენ (ევროპელები ხომ - მით უფრო). ხელისუფლების სათავეში სააკაშვილის მოსვლა იმ განწყობის შედეგი იყო, რომელიც, უპირველესად, ჩვენს ქვეყანაში ჩამოყალიბდა. გამიჭირდება თქმა, 2002-2003 წლებში ვის მიმართ არსებობდა უფრო მაღალი ნდობა ამერიკაში გადაწყვეტილების მიმღებთა წრეებში - სააკაშვილის, ბურჯანაძისა თუ ჟვანიას მიმართ. სავარაუდოდ, ერთგვარი პარიტეტი არსებობდა. მაგრამ, სწორედ შიდა პოლიტიკური მხარდაჭერის მოპოვების თვალსაზრისით, სააკაშვილმა ორივე პარტნიორ-კონკურენტს პირწმინდად აჯობა. გავიხსენოთ: 2003 წლის საარჩევნო კამპანიის დასაწყისში ბურჯანაძის რეიტინგი უფრო მაღალი იყო, ბოლოს კი ისე მოხდა, რომ "ბურჯანაძე-დემოკრატებმა" პარლამენტში ძლივს შეაღწიეს.
ასე რომ, როდესაც დასავლეთში ფავორიტის საკითხი დგება, ყურადღება, უპირველეს ყოვლისა, შიდა პოლიტიკურ კონიუნქტურას ეთმობა. დასავლეთში ალასანია (და ალიანსი) განსაკუთრებულ ყურადღებას იმსახურებს, რადგანაც ის მათთვის გასაგები და მისაღებია. მაგრამ მის მიმართ ჩნდება კითხვა, რომელსაც სვამენ ბრიუსელშიც და ვაშინგტონშიც. და ეს შეკითხვა ქვეყნის მასშტაბით მისი მხარდაჭერის ხარისხს უკავშირდება.
- თუკი ალასანია ქართულ საზოგადოებაში საკმარის მხარდაჭერას ვერ მოიპოვებს, დასავლეთისთვის ვინ შეიძლება მოიაზრებოდეს ალტერნატივად?
- სააკაშვილი.
- მხოლოდ სააკაშვილი?
- ყოველ შემთხვევაში, მისი წრე.

Комментариев нет:

Отправить комментарий