ზვიად ქორიძე: "დღეს ჩვენს ტელეეთერში საათია გაჩერებული და ეს სიმართლის დრო შალვას მოჰყავს, რამიშვილს"

"რეზონანსი"

24 ოქტომბერი, 2009

"აქ კერძო აზრის, თუნდაც შეურაცხმყოფელის, მიმართ ტოტალური მიუღებლობაა"
"პროპაგანდისტული არხები ხანდახან ისეთ ინფორმაციებს მიაწვდიან ჩვენს მოქალაქეებს, რომ გაჩნდეს რაც შეიძლება მეტი აგრესია ევროპის მიმართ. განსაკუთრებით  ეს გერმანიასთან მიმართებით ჩანს.
ევროპას აინტერესებს, რა ინიციატივებს გამოიჩენს საქართველო. ის არ არის ხისტი და არ იღებს ჰაიდი ტალიავინის მისიის დასკვნას უპირობოდ. მაგრამ თუ საქართველოს მთავრობამ გადაწყვიტა, რომ ევროპა არ არის ის სივრცე, რომელშიც უნდა იყოს საქართველო, მაშინ რა თქმა უნდა, ტალიავინის მისიის დასკვნა ხელ-ფეხს გაუხსნის ევროკავშირს და შეიძლება, ჩვენ კონტექსტის გარეთ აღმოვჩნდეთ", - "რეზონანსს" ჟურნალისტი, მედიაექსპერტი ზვიად ქორიძე ესაუბრება.
- მედიააქტივისტებისა და ჟურნალისტების ერთმა ჯგუფმა საზოგადოებრივი მაუწყებლის სამეურვეო საბჭოში 7 ვაკანტური ადგილისთვის თავისი კანდიდატები დაასახელა და ოპოზიციას მოუწოდა, მხარი დაუჭირონ ამ ინიციატივას: არ წარმოადგნინონ თავიანთი კანდიდატურები. მათ გადაწყვიტეს, ასე იბრძოლონ მაუწყებლის დეპოლიტიზაციისთვის. თქვენი აზრით, რას მიაღწევს ეს ჯგუფი ისეთ ვითარებაში, როცა თავად საბჭოს უფლებები შეზღუდული აქვს?
- საბჭოს აქვს ბევრი უფლება: მას აქვს უფლება, განსაზღვროს პროგრამული და ფინანსური პრიორიტეტები. საბჭო ამტკიცებს ბიუჯეტს; აკონტროლებს მენეჯმენტს; აქვს მექანიზმები, კრიტიკულ შემთხვევაში გადააყენოს გენერალური დირექტორი. მეტი რა უფლება უნდა საბჭოს?
- თუ ასეა, ბორდის ცალკეული წევრები სხვადასხვა დროს რაზე წუწუნებდნენ?
- წუწუნებდნენ იმაზე, რომ ბიუჯეტიდან არ ჰქონდათ მაღალი ანაზღაურება. შემდეგ წუწუნებდნენ იმაზე, რომ არ ჰქონდათ უფლება ტელეგადაცემების კეთების, ეთერში ყოფნის. შემდეგ საბჭოს წევრები ჰონორარებს იღებდნენ მოწვეული სხდომების გამო. გასული წლის მარტ-აპრილში, როდესაც საბჭო აირჩა, მისი სხდომები იმართებოდა ყოველდღე, და ერთხელ, დღეში ორი სხდომაც კი გაიმართა. ყოველი სხდომა რაღაც გარკვეული თანხა ჯდებოდა; ისინი ამ ფულს იღებდნენ. დღეში ორი სხდომა კარგია: ორჯერ მეტი თანხაა. სხვათა შორის, რამდენადაც ინფორმირებული ვარ, საზოგადოებრივი მაუწყებლის ბიუჯეტიდან სამეურვეო საბჭოს ხარჯებისთვის 1% გამოიყო. და ეს არ არის პატარა ციფრი - მაუწყებლის წლიური ბიუჯეტი 25.5 მილიონია. მისი 1% საკმაოდ დიდი თანხაა. არ ვიცი, ასეთი რა ოპერაციული ხარჯები აქვთ სამეურვეო საბჭოში, გარდა იმისა, რომ უყურონ ტელევიზორს, ყველა გადაცემა გამოწვლილვით განიხილონ და გამჭვირვალედ აკონტროლონ ბიუჯეტი. ეს არის მათი ფუნქცია და, ახლა, წუწუნებენ, ცოტა მეტი გვინდაო. რა არის ის ცოტა მეტი?
რაც შეეხება ინიციატივას დეპოლიტიზაციასთან დაკავშირებითთ: სამოქალაქო სექტორმა თქვა: "შვიდივე ვაკანსია გვინდა ჩვენ". ვიღებთ უცნაურ სურათს: 7 ადგილი იქნება დეპოლიტიზებული, 8 კი - პოლიტიზებული. ეს იქნება აბსოლუტური ნონსენსი. რამდენადაც ვიცი, არასამთავრობო სექტორის მოლაპარაკებები საპარლამენტო და არასაპარლამენტო ოპოზიციის წარმომადგენლებთან ძალიან მტკივნეულად მიმდინარეობს: პრაქტიკულად, შეთანხმება მიღწეული არ არის.
- დავაზუსტოთ: არასაპარლამენტო ოპოზიციას აქ რამე ეთქმის?
- ისინი ამბობენ, გვეთქმისო.
- მაგრამ კანონის მიხედვით ხომ ეს საკითხი საპარლამენტო სივრცეში წყდება?
- დიახ, საპარლამენტო სივრცეში წყდება. მე პირდად არ ვარ ჩართული ამ მოლაპარაკებებში, მაგრამ ვიცი, რომ ეს პროცესი მტკივნეულად მიმდინარეობს.  ამასთან, აღმოჩნდა, რომ 7 წარდგენილი კანდიდატიდან ორმა - ახალგაზრდა იურსიტთა ასოციაციის წარმომადგენლებმა: თამარ კორძაიამ და თამარ გურჩიანმა თავი შეიკავეს აღნიშნულ პროცესში მონაწილეობისგან. ახალგაზრდა იურისტთა ასოციაცია აცხადებს, რომ ამ პროცესში მონაწილეობას იმ შემთხვევაში მიიღებს, თუკი გამოცხადდება 15 ვაკანსია. ეს საინტერესო წინადადებაა - იმიტომ, რომ ახლა არის პოლიტიკური ვაჭრობის საგანი: "რა გინდა: 8 ჩვენ, 7 - თქვენ; ან: 7 ჩვენ, 7 - თქვენ და მერვე - ვინმე სხვა". ეს უაზრო არითმეტიკაა.
საზოგადოებრივ მაუწყებელთან დაკავშირებით ჩემი პოზიცია უცვლელია: ნებისმიერი ამგვარი პროცესი უნდა იყოს მაქსიმალურად გამჭვირვალე. წინააღმდეგ შემთხვევაში, საქმე გვექნება ტიპურ პოლიტიკურ გარიგებასთან.
საზოგადოებრივი მაუწყებლის არსი იმაში მდგომარეობს, რომ ყველამ გავიგოთ, ვისია ეს მაუწყებელი. ისევე არ უნდა მოხდეს მხოლოდ არასამთავრობო სექტორში მისი ჩაკეტვა, როგორც - პოლიტიკურ სისტემაში.
- რუსულ-ქართული ომის თემაზე ჰოლივუდელი რეჟისორი ჰარლენი ფილმს იღებს. თქვენი აზრით, შესაძლებელია თუ არა, დასავლეთში საქართველოს ხელისუფლების მიმართ უკვე ჩამოყალიბებული განწყობები ჰარლენის კინოსცენარმა და ენდი გარსიას სახემ გადაფაროს?
- მაინც ვფიქრობ, რომ ამ ფილმის იდეა უფრო იყო პასუხი იმ პროპაგანდისტული ნაბიჯისა, რომელიც რუსეთის მხრიდან კუსტურიცამ განახორციელა. არ მგონია, ჰოლივუდის რომელიმე კინოფაბრიკაში დამოუკიდებლად მიეღოთ ამ ფილმის გადაღების გადაწყვეტილება. ჩემი აზრით, მათ ეს წინადადება შესთავაზეს და იმ კინოფაბრიკას, რომელიც ამას გამოეხმაურა, ცხადია, თავისი მოთხოვნები ექნებოდა. ძალიან უცნაურია, როდესაც პრესაში ჩნდება ინფორმაცია, რომ ფილმისთვის გარკვეულ თანხას საქართველოს ბიუჯეტი იხდის. ეს შეიძლება ერთგვარი "ნოუ-ჰაუც" იყოს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ამ პროპაგანდისტებმა უნდა დაასაბუთონ, კიდევ რომელ ქვეყანას გადაუხდია ფული იმაში, რომ გადაეღოთ ფილმი მათზე. თუ ვინმემ იცის, უნდა თქვას.
ფაქტია, რომ ეს ფილმი პროპაგანდისტულ მისიას შეასრულებს. რეჟისორი და მასში დასაქმებული მსახიობები თავისთავად განაპირობებენ ფილმის წარმატებას, და თავად პროდიუსერებიც დაინტერესებულნი იქნებიან, რომ შრომა წყალში უკვალოდ არ ჩაიყაროს.
- მაგრამ დასავლური განწყობების შესახებაც ხომ ცნობილია? თქვენი აზრით, შესაძლებელია თუ არა, რომ საბოლოოდ, აღნიშნული ფილმი ამ განწყობების საპირწონე აღმოჩნდეს?
- ეს ყველაფერი ბევრად არის დამოკიდებული პროდიუსინგზე, ამიტომ წინასწარ მსჯელობა ძნელია. მაგრამ ის ადამიანები, რომლებიც წერენ სხვადასხვა საგამოძიებო კომისიისა და მისიის დასკვნებს; ის ადამიანები, რომლებიც მსჯელობენ არა ჰარლენის ფილმის მიხედვით, არამედ ფაქტობრივი მასალებით; რომლებიც მსჯელობენ არა ემოციებით, არამედ რეალური მდგომარეობებით; რომლებიც განიხილავენ არა მითებს, არამედ - ფაქტებს... ამ შემთხვევაში, ცოტა სხვაგვარი სურათი შეიძლება მივიღოთ. ტალიავინის მისიამ დადო დასკვნა, რომელიც ყველა ფაქტს მიუჩენს თავის ადგილს. დღეს ევროკავშირის ქვეყნები არ იღებენ ამ დოკუმენტს, როგორც საპროგრამო დოკუმენტს, მაგრამ კითხულობენ მას.
უკვე სამი კვირა გავიდა, რაც ტალიავინის მისიის დასკვნა დაიდო, და არც ერთ ევროპული სახელმწიფოს ლიდერს, ევროკავშირისა თუ ნატო-ს ლიდერს ოფიციალური პოზიცია არ გამოუხატავს. ამ დოკუმენტის საფუძვლიანად შესწავლის შემდეგ, ბუნებრივია, ისინი დაიწყებენ მსჯელობას, კონკრეტულად როგორი პოლიტიკა ჩამოაყალიბონ საქართველოს მიმართ, რომლის პრეზიდენტი არის მიხეილ სააკაშვილი და არა ენდი გარსიას გმირი; რომელსაც აქვს საკმაოდ გართულებული საგარეო პოლიტიკური ვითარება მეზობლებთანაც, ევროკავშირთანაც, ნატო-სთანაც.
ევროპა არის ორგანიზმი, რომელიც სისტემას აღიქვამს და არა პიროვნებებს. ამდენად, ის ახერხებს ამ მთავრობასთან ურთიერთობას - იმიტომ, რომ საქართველოს ხელისუფლებას ევროკავშირის წინაშე ვალდებულებები აქვს ნაკისრი. ჩვენ უნდა გავაკეთოთ არჩევანი: მივდივართ ევროპასთან ახლოს, თუ ჩვენთვის ბევრად უფრო მნიშვნელოვანია, მაგალითად, ისეთი ყოფითი კეთილდღეობის მოპოვება, როგორიც შეიძლება მოვიპოვოთ, თუ დავადგებით დუბაის ან სინგაპურის გზას. როდესაც პარლამენტში პრეზიდენტ სააკაშვილის ბოლო სტუმრობისას მოვისმინე მისი ინიციატივა ეკონომიკური თავისუფლების აქტის შესახებ, მას შემდეგ სულ ველოდები, რა ტიპის პროექტები დაიდება. 2007 წლის ნოემბრის ბოლოს, როდესაც საქართველოს პრემიერ-მინისტი ლადო გურგენიძე გახდა, მან ერთ-ერთ საჯარო შეხვედრაზე გააკეთა ასეთი შინაარსის განცხადება: ყველაზე კარგი შანსი სამხრეთ აღმოსავლეთ ევროპაში, გამხდარიყო ფინანსური ცენტრი, ჰქონდა კვიპროსს. მაგრამ კვიპროსმა, სამწუხაროდ, სხვა არჩევანი გააკეთა: იგი შევიდა ევროკავშირში. ეს პირდაპირი მინიშნებაა. რა იგულისხმება ფინანსურ ცენტრობაში? ის, რომ აქ უნდა გაკეთდეს შავი ფულის დიდი სამრეცხაო. ამის შანსი, რა თქმა უნდა, ჰქონდა კვიპროსს, მაგრამ მან ამაზე ცალსახა პასუხი გასცა: იგი უნდა შევიდეს ევროკავშირში. საქართველო ჯერ კიდევ ფიქრობს, ეს ღირს თუ არ ღირს. საზოგადოებისთვის ამის პირდაპირ თქმა, რა თქმა უნდა, ძნელია. მთავრობა ამ პასუხისმგებლობასაც გრძნობს და პროპაგანდისტული არხები ხანდახან ისეთ ინფორმაციებს მიაწვდიან ჩვენს მოქალაქეებს, რომ გაჩნდეს რაც შეიძლება მეტი აგრესია ევროპის მიმართ. განსაკუთრებით  ეს გერმანიასთან მიმართებით ჩანს.
ევროპას აინტერესებს, რა ინიციატივებს გამოიჩენს საქართველო. ის არ არის ხისტი და არ იღებს ჰაიდი ტალიავინის მისიის დასკვნას უპირობოდ. მაგრამ თუ საქართველოს მთავრობამ გადაწყვიტა, რომ ევროპა არ არის ის სივრცე, რომელშიც უნდა იყოს საქართველო, მაშინ, რა თქმა უნდა, ტალიავინის მისიის დასკვნა ხელ-ფეხს გაუხსნის ევროკავშირს და შეიძლება, ჩვენ კონტექსტის გარეთ აღმოვჩნდეთ.
თუ ქართული საზოგადოება მმართველობის ასეთ სტილს არ უღალატებს და ბოლომდე ასე იქნება - დაცლილი პასუხისმგებლობისგან, მაშინ, რა თქმა უნდა, მას ძალიან გაუჭირდება ერთიან ევროპაში ყოფნა - იმიტომ, რომ ევროპა არის სადისკუსიო გარემო. საქართველოში კი ერთმა, აბსოლუტურად უმტკივნეულო თემამაც კი დიდი ეგზალტაცია გამოიწვია. ვგულისხმობ კლიპებს, რომლებიც ვირტუალურ სივრცეში თეა თუთბერიძემ განათავსა. ამან ქვეყანაში სრული ისტერია გამოიწვია. და ამ ისტერიაში აღმოჩნდა ჩართული ყველა: ეკლესია, მთავრობა, არასამთავრობო სექტორი, რიგითი მოქალაქეები. ტოტალური მიუღებლობაა ყველაფერზე. ეს არ არის ევროპული სივრცე. ეს არ არის ადგილი, სადაც გამოხატვის თავისუფლებას პატივს სცემენ.  აქ თავისუფლად შეუძლიათ, ვიღაცას შეურაცხყოფა მიაყენონ. აქ კერძო აზრის, თუნდაც შეურაცხმყოფელის, მიმართ ტოტალური მიუღებლობაა.
7 ნოემბრის შემდეგ ევროსაბჭომ აქ თავისი პრესომბუდსმენი - ადამ მიხნიკი გამოგზავნა კონკრეტული გზავნილით. და ამ ადამიანს ორი-სამი კვირის განმავლობაში საქართველოს მთავრობა ხვდებოდა და ატყუებდა; ხვდებოდა და ატყუებდა. და ბოლოს, ერთ-ერთ შეხვედრაზე, მან პირდაპირ განაცხადა: "კი ბატონო, მე წავალ, ვიტყვი, და დავწერ "ნიუ-იორკ თაიმსში", რომ ამ ქვეყანაში არ არის ყველაფერი წესრიგში; რომ აქ არის დიქტატურა". შემდეგ ოდნავ დაფრთხნენ და, რა თქმა უნდა, "იმედი" აღადგინეს, მაგრამ გახსოვთ, რომ ორ კვირაში ისევ დახურეს, ოღონდ - "იმედისვე" ხელით. საქართველოს მთავრობა ასეთი ტექნოლოგიებით მუშაობს. საზოგადოება კი იღებს ამ ტექნოლოგიებს და მასში ერთვება. საზოგადოებამ ამას წინააღმდეგობა უნდა გაუწიოს. რა არის არსებითი სხვაობა ჩვენსა და ევროპულ ღირებულებებს შორის? როდესაც 7 ნოემბერს მთავრობამ მოქალაქეების მიმართ ძალა გამოიყენა, არც ერთ ევროპელ ლიდერს, არასამთავრობო ორგანიზაციას, ადამიანის უფლებათა დამცველს კონკრეტულად ამ მეთოდის გამო კი არ ჰქონია პროტესტი (რომ მან მოქალაქეებს ხელკეტები ურტყა); მას ჰქონდა კონკრეტული გზავნილი: "რატომ გამოაცხადე საგანგებო მდგომარეობა?" ჩვენი დამოკიდებულება კი სწორედ ასეთი იყო: "როგორ გვირტყა მთავრობამ ხელკეტი!" მთავრობა ამ მეთოდს იყენებს. მას სხვა მეთოდი არ გააჩნია - იმიტომ, რომ არსებობს მეორე მეთოდი - დაჯდეს დიალოგის მაგიდასთან. მაგრამ საგანგებო მდგომარეობის გამოცხადება - აი, ეს იყო გაუგებარი ევროპელი პოლიტიკოსებისა და მოაზროვნეებისთვის. ჩვენ კი, საქართველოს მოქალაქეებმა, ყველაზე კარგად სწორედ ეს გავიგეთ. და 8 ნოემბერს არავინ გამოვედით მიტინგზე.
- ტალიავინის მისიის დასკვნასთან დაკავშირებით აღნიშნეთ, - ეს დასკვნა ყველა ფაქტს თავის ადგილს მიუჩენსო. "გაზპრომის" ინტერესებისა და დასავლეთის საქართველოსთან დაკავშირებული განწყობების ურთიერთმიმართებაზე რას იტყვით?
- და რა გააკეთა "გაზპრომმა"?
- იმაზე გეკითხებით, რაზეც ხელისუფლება საუბრობს.
- ხელისუფლება ჯერ კიდევ თებერვალში ამბობდა, რომ "გაზპრომი" აფინასებს ტალიავინის მისიის ერთ-ერთ წევრს. ვიდრე მისიის დასკვნა დაიდებოდა, დაახლოებით ორი კვირით ადრე ტელეკომპანია "იმედით" ვნახეთ სიუჟეტი, რომელშიც იყო ინტერვიუ ოტო ლუხენხარდტთან. ის არის სამართლის ცნობილი გერმანელი ექსპერტი. მისი ხედვები ცოტათი განსხვავდებოდა ზოგადად მიღებული ხედვებისგან, რომელსაც ხშირად ვისმენთ. ის უფრო შორსაც კი წავიდა: ჰიპოთეზა დაუშვა, როგორი იქნებოდა საქართველოსა და რუსეთის ურთიერთობები, საქართველოს აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის დამოუკიდებლობა რომ დაეშვა და ა.შ. მაგრამ ეს ექსპერტის ჰოპოთეზებია. მისიის დასკვნა გვაქვს და იქ მსგავსი არაფერი წერია. მეტიც, იქ პირდაპირ არის სარეკომენდაციო მოსაზრება - რომ აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის დამოუკიდებლობას ევროკავშირი არასდროს ცნობს.
ზემოთ აღნიშნულ სიუჟეტში წამყვანი კითხულობდა ასეთი შინაარსის ტექსტს: ეს არის "გაზპრომის" მიერ ნაყიდი გერმანელი ექსპერტის კერძო აზრი თუ ახალი გერმანულ-რუსული შეთქმულება საქართველოს წინააღმდეგ? აქ უკვე კომენტარი ზედმეტია. ამის შემდეგ იდება დასკვნა, და შემდეგ - ერთ-ერთი სააგენტო საქართველოში - "ექსპრესნიუსი" ავრცელებს ახალ ამბავს, რომ ბონში, რომელიღაც ბანკის ანგარიშზე, ოტო ლუხტენხარდტს "გაზპრომმა" საკმაოდ დიდი თანხა ჩაურიცხა. არ არის მითითებული, რომელი ბანკის ანგარიშზე მოხდა ეს; რა თანხა ჩაურიცხა; რისთვის ჩაურიცხა. ყოველ შემთხვევაში, რაღაც მტკიცებულება აუცილებელია. თანაც, რას ნიშნავს მაინცდამაინც ბონში, ერთ-ერთ საბანკო ფილიალში?! პატარა ბავშვები არ ვართ და ძველ დროში არ ვცხოვრობთ. მაგრამ ეს არ იყო მთავარი. მთავარი იყო გაგრძელება: რომ "გაზპრომმა" იმიტომ ჩაურიცხა ლუხტენხარდტს ეს თანხა, რომ მას ამ მოსაზრებებით კვებავდა გერმანიის საგარეო საქმეთა მინისტრი ფრანკ ვალტერ შტაინმაიერი. და ეს შტაინმაიერი ახლა, გერმანიის საპარლამენტო არჩევნები რომ დამთავრდა და სოციალ-დემოკრატებმა წააგეს, თურმე "გაზპრომში" მოდის სამუშაოდ!
სხვათა შორის, როდესაც ეს ინფორმაცია გამოქვეყნდა, მაშინ "დოიჩე ველეს" ტრენინგები იყო საქართველოში. და ამ ტრენინგის პირობებში ჟურნალისტებმა მოიძიეს და  აღმოაჩინეს: "რუსთავი-2-ის" პროდიუსერმა, გიორგი ლაფერაშვილმა წერილი გაუგზავნა ლუხტენხარდტს, სთხოვა კომენტარი ამ ინფორმაციაზე. პასუხად, დაახლოებით რვა საათის შემდეგ (კურიერის ეთერში გასვლამდე რამდენიმე წუთით ადრე), ლუხტენხარდტმა მოსწერა წერილი. მასში საუბარია იმაზე, რომ თურმე  ჯერ კიდევ 2009 წლის თებერვალში მისი თბილისში სტუმრობის დროს ამის თაობაზე გაანდო საქართველოს მინისტრმა რეინტეგრაციის საკითხებში - თემურ იაკობაშვილმა. და იგი ძალიან დაინტერესდა, რა წყაროებზე დაყრდნობით აკეთებდა იაკობაშვილი ამ განცხადებას. გამოდის, რომ ჯერ კიდევ თებერვალში ლუხტენხარდტს თემურ იაკობაშვილი სდებდა ბრალს "გაზპრომით" კვებაში. მოგვიანებით კი, ამავე კონტექსტში ნაციონალური ტელევიზიების პროპაგანდის ლოგიკა ასეთი იყო: ნუ, შრიოდერი ხომ წავიდა გაზპრომში სამუშაოდ? ვინმემ ზუსტად იცის, შრიოდერი სად მუშაობს? მეტიც: "გაზპრომი" გერმანიაში ენერგორესურსების ერთ-ერთი სერიოზული დისტრიბუტორია. პრაქტიკულად, იგი ამარაგებს გერმანიის ინდუსტრიას, განსაკუთრებით - ინდუსტრიის იმ ზონას, რომელიც რურის აუზშია განთავსებული. უზარმაზარი სააქციო საზოგადოება "რურგაზი" არის რურის აუზისა და "გაზპრომის" ერთობლივი სააქციო საზოგადოება 50-50%-იანი წილით, და სულაც არ ჩანს ასე, რომ "გაზპრომი" არის ერთადერთი მონოპოლისტი იმ ბაზარზე. სხვადასხვა კვლევაში ჩანს ისიც, რომ გერმანიაში მოსახლეობაც ძალიან მიზერულად არის დამოკიდებული "გაზპრომზე". ჩვენ გვინდა წარმოვიდგინოთ, რომ გერმანია რუსეთის დანამატია და ისინი ერთობლივად გვებრძვიან. რაც შეეხება ტალიავინის მისის დასკვნას, რომ იგი მიბმულია გაზპრომის ფულებზე: ამას ძალიან სერიოზული მტკიცებულება სჭირდება. თუ ვიტყვით, რომ გერმანიაში გამომავალი მილიონიანი ტირაჟის ჟურნალ "შპიგელს" "გაზპრომი" აფინანსებს, ხვალ შეიძლება ისიც ვთქვათ, რომ რუსეთი კი არა, გერმანიაა ჩვენი მტერი. ხვალ შეიძლება, საფრანგეთიც იყოს ჩვენი მტერი. კუშნერის ინტერვიუ წავიკითხე "ნოვაია გაზეტაში", სადაც იგი საუბრობს იმ დეტალებზე, როგორ რთულად მიდიოდა მოლაპარაკება მასსა და მედვედევს შორის, შემდეგ - სარკოზისა და მედვედევს შორის. პირდაპირ ამბობს ასეთ ფრაზას: "ჩვენ ვერ მივაღწიეთ შეთანხმებაში საქართველოს ტერიტორიული მთლიანობის დაცვის პრინციპის ჩადებას". შეიძლება, საქართველოში ეს ვინმემ ისე აღიქვას, რომ ჩვენ უკვე საფრანგეთმაც გვიღალატა. ეს პატარა ქვეყნის დაუძლეველი კომპლექსია.
- საუბრისას რამდენჯერმე ახსენეთ ტერმინი "პროპაგანდისტული არხები". ხელისუფლების წარმომადგენლები ხაზგასმით ამბობენ, რომ ოპოზიციას არაფერი აქვს სალაპარაკო სიტყვის თავისუფლების პრობლემასთან დაკავშირებით - იმიტომ, რომ მას აქვს თავისი ტელეარხები - "კავკასია" და "მაესტრო". თქვენ "მაესტროზე" მიგყავდათ გადაცემა "პროფესია ჟურნალისტი". ობიექტურობის რა ხარისხი აქვს, თქვენი აზრით, ამ ტელევიზიას?
- "მაესტროსაც" და "კავკასიასაც" აქვთ სურვილი, იყვნენ მიუკერძოებელი ტელევიზიები, მაგრამ არსებობს რამდენიმე ობიექტური მიზეზი, რის გამოც ისინი ამას ბოლომდე ვერ ახერხებენ. ნაციონალური არხები ხშირად მიმართავენ პროპაგანდისტულ ხრიკებს და შესაბამისად, ამ პროპაგანდის პირობებში, უნდათ თუ არა, ეს არხები ხდებიან კონტრპროპაგანდისტები. აი ეს არის ყველაზე დიდი პრობლემა. პროპაგანდა წარმოშობს კონტრპროპაგანდას. ყველა სუბიექტური და ობიექტური მიზეზების გამო "მაესტრო" და "კავკასია", ასე ვთქვათ, პროპაგანდისტული არხების ანტაგონისტურ არხებად რჩებიან და ამ ფორმით უწევენ წინააღმდეგობას. სამწუხაროა, რომ დღეს ასეთი რეჟიმია ქვეყანაში. თუ გინდა, გაიგო სრული სიმართლე, "რუსთავი-2-საც" უნდა უყურო, "იმედსაც", "კავკასიასაც", "მაესტროსაც", და კიდევ რჩება რაღაც, რასაც არც ერთი არ ამბობს - იმიტომ, რომ არ შეიძლება, ერთის ნახევარი სიმართლე და მეორეს არასრული სიმართლე ერთმანეთს ავსებდეს. ჩვენთან მედიის მომხმარებელმა უკვე სტრიქონებს შორის კითხვა ისწავლა. ეს არ არის ჟურნალისტიკა.
- შალვა რამიშვილი "იმედზე" აპოლიტიკურ გადაცემას აკეთებს. საინტერესოა თქვენი მოსაზრება ამასთან დაკავშირებით: რაზე აქვს გათვლა რამიშვილს?
- ვცდილობ, არ ვისაუბრო შალვა რამიშვილზე. მასზე არც მაშინ ვსაუბრობდი, როცა ციხეში იჯდა. ერთადერთხელ მოვაწერე ხელი საზოგადოების წარმომადგენელთა განცხადებას, როდესაც "უდოთი" მის გათავისუფლებას ვითხოვდით - იმიტომ, რომ საპატიმროსთვის არავინ მემეტება. მაგრამ დღეს ჩვენს ტელეეთერში საათია გაჩერებული და ეს სიმართლის დრო შალვას მოჰყავს, რამიშვილს. ჩემი აზრით, მედიაში მისი ასეთი უაპელაციო დაბრუნება თავად მედიას არ წაადგება. მან ერთ-ერთ ინტერვიუში (პატიმრობისას) თქვა: ერთხელ მიხეილ სააკაშვილი შემხვდა და ასე მითხრა, - გენიოსები ვართ: მე პოლიტიკაში; შენ - ხელოვნებაშიო. მაქვს განცდა, რომ ისინი ისევ ერთად არიან. ორი გენიოსი.
- თქვენი აზრით, იმ ვნებათაღელვაში, რაც პატრიარქთან დაკავშირებულ ვიდეორგოლებს მოჰყვა, ყველაზე საყურადღებო რა იყო?
- თეა თუთბერიძე გახდა ნიუსმეიკერი, რომელსაც მედია უკვე დიდ დროსა და ადგილს უთმობს. და კიდევ: თუთბერიძე ამბობს, რომ რუსეთს საქართველოს საეკლესიო წრეებშიც  ჰყავს დასაყრდენი; რომ პატრიარქი არის რუსეთის აგენტი და ა.შ. თუ ეს მხოლოდ მოსაზრებაა, მაშინ მან უნდა თქვას. ხოლო თუ ეს ბრალდებაა, თუთბერიძეს აქვს სათანადო დოკუმენტაცია? სხვათა შორის, ძალიან უცნაურია: თუთბერიძეს აქვს საშუალება, თავისი ეს მოსაზრებები ღია ეთერში, უაპელაციოდ გამოთქვას. ასე არ ხდება. ბრალდებას მტკიცებულება სჭირდება. სხვანაირად ამას ჰქვია შანტაჟი. დეზინფორმაცია. და კიდევ: როდესაც თეა თუთბერიძე ჟურნალისტს გეუბნება, რომ პატრიარქი რუსეთის აგენტია, სულ მცირე, კითხვა უნდა დაუსვა, რით ამტკიცებს ამას. სხვა შემთხვევაში, ეს ჟურნალისიტიკა არ არის.