"მაკკეინ-შოუ", კონფერენციად "გადაკეთებული" ენერგეტიკული სამიტი, ხელისუფლების სამხედრო-პატრიოტული ვნებანი და მის მიერვე დათესილი შფოთი უკრაინაში

"რეზონანსი"

16 იანვარი, 2010

"როდესაც მთელი მსოფლიო - უკრაინის, რუსეთისა და სხვა ქვეყნების ჩათვლით - უკრაინის არჩევნებზე სამი ათასი დამკვირვებლის მობილიზებას ახდენს, საქართველო იქ ორიათასკაციან დესანტს უშვებს. ეს არამარტო უზრდელობაა საერთაშორისო ურთიერთობების თვალსაზრისით, არამედ უკრაინის მოსახლეობის შეურაცხყოფაა.
საქართველოს ხელისუფლება დონეცკის ხელმძღვანელობას სთავაზობს, ათასი კაცი მიიღოს დამკვირვებლად, ხოლო გივი თარგამაძე უკრაინელ დეპუტატს სცემს უკრაინაში, აეროპორტში, საჯაროდ, საკუთარი დაცვის დახმარებით. დამაფიქრებელია მომავლის ასეთი პრიმიტიული ხედვა და აშკარა სურვილი, შფოთი შეიტანონ უკრაინის საარჩევნო პროცესებში", - "რეზონანსს" ექსპერტი სოსო ცისკარიშვილი ესაუბრება.
- "ალიანსი საქართველოსთვის" ლიდერები აცხადებენ, რომ თუკი ადგილობრივი არჩევნები არ გაყალბდება, ისინი ხელისუფლების დამარცხებას შეძლებენ. თქვენ როგორ აფასებთ ამ განაცხადს იმ ფონზე, როდესაც სოციოლოგიური კვლევები გიგი უგულავას ცალსახა უპირატესობაზე მიანიშნებს?
- საჯარო დუმილი ჩემთვის უცნობი მეთოდია არჩევნებში გამარჯვებისთვის. როგორც ჩანს, ალიანსი ჩემთვის უცნობ ტექნოლოგიებს მიმართავს. რაიმე ტიპის საარჩევნო სივრცეში ისინი პრაქტიკულად არ ჩანან. როგორც ჩანს, ინტენსიური სამუშაო ოფისში მიმდინარეობს  და, ასე ვთქვათ, "თავს ინახავენ" იმ დროისთვის, როდესაც არჩევნების თარიღი გამოცხადდება.
მაგრამ ამ ეტაპზე გიგი უგულავასთან პაექრობა, ელექტრონულ მედიაში არსებული ვითარებიდან გამომდინარე, პრაქტიკულად შეუძლებელია. "მაესტროს" შესვენება აქვს: იქ მხოლოდ კლიპები გადის. ხოლო ამ კლიპების გმირებად რაც უნდა ხშირად მოგვევლინონ პოლიტიკოსები, ისინი მათთვის სასურველ შედეგს მაინც ვერ მიაღწევენ.
ჩემი დაკვირვებით, არჩევნებში მონაწილეობის გარკვეულმა თვითმიზანმა ალიანსს ჩვენს ქვეყანაში მიმდინარე არცთუ უმნიშვნელო პრობლემური პროცესების მიმართ ყურადღება მოუდუნა. ამ, სოციალური თუ სამართლებრივი ხასიათის  პრობლემების  აქტუალიზება ახლა, ჩემი აზრით, ალიანსის პოლიტიკური პრიორიტეტი არ არის. ასე, ექვსი თვით ადრე გაჩუმება და მხოლოდ არჩევნებზე ფიქრი, მიმაჩნია, რომ არ არის ის გზა, რომელიც გამარჯვებამდე მიდის. თემები, რომლებსაც ისინი აღარ ეხებიან (იმიტომ, რომ შედეგი მიუღწევადი ჩანს) დავიწყებული არ უნდა იყოს.
- კონკრეტულად, რა თემებს გულისხმობთ?
- თუნდაც, 50%-იან საარჩევნო ზღვარს. ასევე, განსაკუთრებული პრობლემაა ის, რომ ხელისუფლება ადგილობრივი არჩევნების მნიშვნელობას ფაქტობრივად მხოლოდ თბილისის მასშტაბით ხედავს. ამ საკითხებზე ალიანსი არ საუბრობს. იგი არ აქტიურობს თავისი შესაძლებლობების ფარგლებში. თვეები გადის და საკუთარ მხარდამჭერებთან პირდაპირ კონტაქტზე არ გასულა. არ ვფიქრობ, რომ ეს დუმილი შეიძლება გამართლებული იყოს პოლიტტექნოლოგიური თვალსაზრისით. ქვეყანაში, სადაც ხელისუფლებას პრაქტიკულად ოკუპირებული აქვს მთელი ელექტრონული სივრცე, საზოგადოებასთან მხოლოდ ტელეკამერების საშუალებით ურთიერთობა საკმარისი არ არის.
- მიტინგებზე ალიანსი არ გამოვა; და მით უფრო - არ იქნება ორგანიზატორი.
- დახურულ დარბაზში მიბრძანდნენ, ორას-სამას კაცთან სასაუბროდ. თბილისში, კვირაში ერთხელ, ასეთი შეხვედრა რომ გამართულიყო... ალიანსი საზოგადოებას პრობლემურ საკითხებთან დაკავშირებით საკუთარ  პოზიციას უნდა  აცნობდეს; ზოგადად, ხალხს უნდა აცნობდეს თავს - განსაკუთრებით, თავად ალასანიას პარტია, რომელიც უაღრესად გონიერი, საინტერესო ბიოგრაფიის მქონე ადამიანებისგან შედგება. დღეს ისინი აღარ ჩანან. ყოფილ ელჩებად დარჩნენ.
- ზემოთ აღნიშნეთ, რომ ალიანსი ერთგვარად ჩაკეტილია და როგორც ჩანს, "შიგნით" მსჯელობს იმაზე, თუ როგორ შეიძლება, ხელისუფლებას არჩევნებში მოუგოს. ალასანიას იმედი ჰქონდა, რომ პოლიტიკურ შეთანხმებას მიაღწევდა დანარჩენ ოპოზიციურ ძალებთან - საერთო კანდიდატთან დაკავშირებით. თქვენი აზრით, ამის მიღწევა რამდენად არის შესაძლებელი?
- "კონსერვატორებისა" და "ხალხის პარტიის" პოზიციები - ის, რაც საჯარო სივრცეში ჩანს, მაფიქრებინებს, რომ მათთან ალიანსის კომუნიკაციები წარმატებული არ არის. მესმის იმ პარტიების, რომლებსაც სურთ, ყველა ხერხი გამოიყენონ იმისთვის, რათა კვალიფიციური პარტიის სტატუსი მოიპოვონ, მაგრამ თუ ეს მათი მთავარი მიზანია და ხელისუფლების შეცვლის სტრატეგიული ამოცანა არ აერთიანებთ, მაშინ ზოგადად, ოპოზიციურ სპექტრს გამარჯვების ნაკლები პერსპექტივა აქვს. კარგა ხანია, აღარ გვსმენია, რა აერთიანებს ოპოზიციას. ერთმანეთის კრიტიკა უფრო აქტუალური გახდა, ვიდრე ზოგადად, ქვეყანაში მიმდინარე მოვლენებზე მსჯელობა. სამწუხაროა, რომ ეს ტელეკამერების საშუალებით ხდება. ამ კადრებს სახელმწიფო კონტროლის ქვეშ მყოფ ყველა არხზე სიამოვნებით აჩვენებენ. გარკვეული ქედმაღლობა, რომელიც ალიანსის საქმიანობაში იგრძნობა, შეიძლება საფუძველს მოკლებული არ იყოს, მაგრამ მომგებიანი ნამდვილად ვერ იქნება ოპოზიციური სპექტრის სხვა წარმომადგენლებთან მიმართებით.
- რისი თქმა გსურთ?
- არსებობს თემები, რომლებზე დისკუსიაშიც ისინი არ ებმებიან. მაგალითად, პრაიმერთან დაკავშირებულ წინადადებებს ისინი ტელეეთერიდან, განცხადებებით პასუხობენ. ასეთ შემთხვევებში საქმე სატელევიზიო ფორმატამდე არ უნდა მიდიოდეს. გარდა ამისა, ერთიანი კანდიდატის არსებობა არ გულისხობს მაინცდამაინც პრაიმერის ჩატარებას; გარკვეული კოალიციური ურთიერთობების სხვა შესაძლებლობებიც არსებობს. ამ თემებზე ალიანსი ინიციატივებს უნდა ავლენდეს, ის კი ამ თვალსაზრისით შექმნილ ვითარებას ძალიან არიდებს თავს. ვფიქრობ, რომ ამ პოლიტიკურ ძალას საჭიროზე მეტი ინტელექტუალური პოტენციალი აქვს; და პიროვნულადაც ამდენი გამორჩეული პერსონის ყოლა რომელიმე სხვა პოლიტიკურ ჯგუფში ძნელი წარმოსადგენია. ასეთი ფუფუნება სხვა პოლიტიკურ ძალებს არ აქვთ. მაგრამ ჯერჯერობით არ ჩანს, რამდენად შეესაბამება ალიანსის ამ რესურსს მისივე ორგანიზაციული შესაძლებლობები.
- 50%-იან ბარიერთან დაკავშირებით მიმდინარე დისკუსიის დროს ალიანსი ძალიან ოპტიმისტურად იყო განწყობილი. ამ და სხვა პრობლემურ საკითხებთან დაკავშირებით მის ლიდერებს დასავლეთის მხრიდან ზემოქმედების იმედი ჰქონდათ. ახლა, როცა ხელისუფლება მაინც თავის სასარგებლოდ წყვეტს არჩევნებთან დაკავშირებულ საკითხებს, ალიანსი ისევ აცხადებს, რომ პროცესი არ დასრულებულა - ამ კონტექსტში დამაიმედებელ ფაქტორად, როგორც ჩანს, ისევ დასავლეთი, კერძოდ, შეერთებული შტატები მოიაზრება. თქვენ რა მნიშვნელობას ანიჭებთ ამ ფაქტორს?
- ჩემი აზრით, ამჟამად ეს იმედი გადაჭარბებულია. საქართველოსთან ურთიერთობა ვერაფრით იქნება დღევანდელი ამერიკისთვის პრიორიტეტთა შორის. შეერთებული შტატები ბევრად უფრო სერიოზული პრობლემების წინაშე დგას. როგორც საგარეო, ასევე საშინაო პოლიტიკაში პრეზიდენტ ობამას ბევრად მეტი პრობლემა დახვდა, ვიდრე ის ამას პრეზიდენტის კანდიდატის სტატუსით ხედავდა. ქვეყანაში მისი რეიტინგი ეცემა, და ეს, რასაკვირველია, არ შეიძლება გამოსწორებული იყოს საქართველოს საარჩევნო კანონმდებლობის დახვეწის გზით. ცხადია, შტატების ადმინისტრაციის იმ თანამშრომლებისთვის, რომლებიც კავკასიის საკითხებზე მუშაობენ, საინტერესო იქნება, როგორ განვითარდება აქ პროცესები; მაგრამ ეს ის დონე არ არის, რომელსაც საარჩევნო პროცესზე რაიმე რეალური ზემოქმედების მოხდენა შეუძლია - მით უმეტეს, რომ საქართველოში უსამართლო არჩევნები ამერიკის შეერთებული შტატების ადმინისტრაციისთვის შეშფოთების საგანი ვერ იქნება. ამაში ჩვენ 2008 წელს ორჯერ დავრწმუნდით.
- მაგრამ მას შემდეგ, როგორც ოპოზიცია აცხადებს, ამ თვალსაზრისით შტატების დამოკიდებულება შეიცვალა.
- ეს ალბათ იმაში გამოიხატება, რომ ამერიკის პრეზიდენტი პირველი არ იქნება, ვინც საქართველოს ხელისუფლებას გაყალბებული არჩევნების შედეგებს მიულოცავს. მისი ჩარევა მხოლოდ დიპლომატიური მინიშნებებით შეიძლება ამოიწუროს.
- ამერიკელი სენატორის - ჯონ მაკკეინის ვიზიტს ჩვენს ქვეყანაში ერთგვარი ბუნდოვანება ახლდა, თუმცა, საჯარო განცხადებებში ხელისუფლებაც და ოპოზიციაც კმაყოფილებას გამოთქვამდნენ მასთან გამართული შეხვედრების გამო. აღნიშნულ ვიზიტს თქვენ რა კონტექსტში განიხილავთ?
- ჩემი აზრით, მთელი ეს პროცესი ზედმეტად თეატრალიზებული იყო. ვფიქრობ, რომ იგი გაუგებარი აღმოჩნდა სხვა სენატორებისთვის, რომლებიც საქართველოში რატომღაც დეკორაციად იქცნენ. ცნობილია, რომ ჩამოსული იყო ოთხი სენატორი. და როცა მხოლოდ ერთის მიმართ გამოიხატება ასეთი ყურადღება, ეს დანარჩენებში, რბილად რომ ვთქვათ, გაუგებრობას იწვევს. დარწმუნებული ვარ, ეს ჯგუფი, რომელიც ჩვენი ქვეყნის გარდა, ისრაელსა და ავღანეთში მოგზაურობდა, არც ერთ ქვეყანაში არ შეხვდებოდა ასეთ სეგრეგაციას. თავად მაკკეინიც ცოტა უხერხულად გრძნობდა თავს - მისივე ღიმილიდან გამომდინარე: ის ვერც იმ პისტოლეტის წარმოშობაში გაერკვა, რომელიც საჩუქრად მიიღო;  ვერც ეროვნული გმირის სტატუსი მოირგო ასე უცებ.
ჩემთვის კი ეს ვიზიტი საინტერესოა იმდენად, რამდენადაც არსებობს შესაძლებლობა, იგი შედარებულ იქნას მისივე ვიზიტთან საქართველოში, 2003 წლის შემოდგომაზე - როდესაც აქ უკვე "ვარდების რევოლუციის" სურნელი იგრძნობოდა. ძალიან საინტერესოა ჩემთვის ედუარდ შევარდნაძის აზრი, მოისმინა თუ არა მან მაშინ მაკკეინისგან მინიშნებები არასაკმარის დემოკრატიაზე, ან - ოპოზიციის სიძლიერეზე. რამდენადაც ჩემთვის ცნობილია, ჩვენს ყოფილ პრეზიდენტს ამ ადამიანის შესახებ საუბრის სურვილი არ აქვს. საინტერესოა, ხომ არ აქვს ბ-ნ მაკკეინს ჩვენს ქვეყანაში 2003 წლის სიტუაციის შეგრძნება? ვნახოთ. გამოცდილი პოლიტიკოსია.
ახლა კი, საქმიანი ვიზიტის ნაცვლად, მივიღეთ მაკკეინ-შოუ, რომელიც არ მგონია, რაიმე სერიოზულ პოზიტიურ ელემენტს შეიცავდეს ზოგადად, ქართულ-ამერიკული ურთიერთობებისთვის. ეს იყო ერთი ხანდაზმული გამოჩენილი პოლიტიკოსისთვის პატივის მიგების ცერემონიალი და არა რაიმე დატვირთვის მქონე პოლიტიკური შეხვედრა. ვფიქრობ, ჩვენს ხელისუფლებას ამ ეტაპზე არც ჰქონდა მაკკეინთან საქმიანი ურთიერთობების სურვილი: მისგან კომპლიმენტებს ვერ მიიღებდნენ. ასეთი წინათგრძნობა საქართველოს ხელისუფლებას, რასაკვირველია, ექნებოდა.
- მაგრამ ოპოზიციას რა ინტერესი ჰქონდა, თქვენი აზრით?
- ოპოზიციას ინტერესი ჰქონდა იმდენად, რამდენადაც მაკკეინი მათ ამერიკის დღევანდელ პოლიტიკურ ისტებლიშმენტში სააკაშვილის რეჟიმის ძირითად აპოლოგეტად ეგულებათ. ასე არ აღმოჩნდა. მაკკეინი სახელებსა და გვარებში შეყვარებული არ გახლავთ. მას საკუთარი პრინციპები აქვს.
- თქვენი აზრით, ამ ეტაპზე რა კონკრეტული რესურსი აქვს ოპოზიციას იმისთვის, რომ დადებითი მნიშვნელობის ცვლილებები შეიტანოს მიმდინარე პოლიტიკურ პროცესებში?
- დღევანდელი ხელისუფლების მიმართ ოპოზიციის ინტელექტუალური უპირატესობა აშკარაა. ოპოზიციისთვის უპირატესობის მიღწევის გზა კი, მიმაჩნია, რომ მედიის თავისუფლებაზე გადის. ხელისუფლებას ძალიან კარგად აქვს გაცნობიერებული, რომ დამოუკიდებელი მედია არის ის მახვილი, რომელიც უთუოდ განგმირავს ასეთ უმეცარ ხელისუფლებას. ჩვენი მედიის თავისუფლების პერსპექტივა სერიოზული საფრთხის წინაშეა. ამ მიმართებით კი რეალური ზეწოლის განხორციელება პროგრესული დასავლური პოლიტიკური ძალებისგან, ვფიქრობ, შესაძლებელია.
- თქვენ ხელისუფლებასთან მიმართებით ოპოზიციის ინტელექტუალური უპირატესობის შესახებ შენიშნეთ. შედეგის თვალსაზრისით, ეს რაში გამოიხატა?
- ინტელექტუალური პოტენციალი არ არის ის შემადგენელი, რომელიც უთუოდ პოლიტიკურ გამარჯვებებს განაპირობებს. მაგრამ ფაქტია, რომ ასეთი პოტენციალის არსებობა ხელისუფლებისთვისაც თვალსაჩინოა. ეს მათში დიდ გაღიზიანებას იწვევს.
- კონკრეტულად, მაინც რაში გამოიხატება ოპოზიციის ინტელექტუალური რესურსი - თუნდაც იმის გათვალისწინებით, რომ მათ არცთუ მცირერიცხოვანი ადამიანების მხარდაჭერა დაკარგეს?
- ეს პრობლემა საკომუნიკაციო ტექნოლოგიების არარსებობას უკავშირდება. საზოგადოებისთვის უცხოა გონიერი ადამიანი, რომელიც კაბინეტში საუბრობს.
- ქართულ პოლიტიკაში ნოღაიდელის ფაქტორს როგორ აფასებთ?
- ჩემი აზრით, ქვეყანაში ნულოვანი რეიტინგის მქონე პოლიტიკურ ძალას, რამდენი კომპლიმენტიც უნდა უძღვნას რუსეთმა ან რა ტიპის თანხების მოძიებაც უნდა შეძლოს ამ პარტიამ, არითმეტიკული ჭეშმარიტებიდან გამომდინარე, შედეგი არ ექნება, რადგან ნებისმიერი სიდიდე, გამრავლებული ნულზე, ნულის ტოლია. სკოლაში ასე მასწავლეს.
- პრეზიდენტის ბოლოდროინდელი განცხადებები საყურადღებო შინაარსისაა. ის რუსეთის ჯარს მონღოლთა ურდოს მემკვიდრეს უწოდებს; ამასთან, აცხადებს, რომ რუსეთის მხრიდან ახალი ფართომასშტაბიანი ავანტიურა ქართველების გააფთრებულ წინააღმდეგობას წააწყდება. გარდა ამისა, ძალიან აქტუალური გახდა თემა, რომელიც ამავე კონტექსტში განათლების სფეროს უკავშირდება - იგი სამხედრო-პატრიოტულ აღზრდას ეხება. თქვენ ამ სიგნალებს რა მნიშვნელობას ანიჭებთ?
- არ ვარ დარწმუნებული, რომ ჩვენი პრეზიდენტი საკუთარ განცხადებებში დარწმუნებულია. არც იმაში ვარ დარწმუნებული, რომ საუბრის დაწყებისას იცის, როგორ დაასრულებს მას. მის გამოსვლაში ლოგიკა შეიძლება მოიძებნოს, მაგრამ ლოგიკა არის სხვადასხვა - იმ შემთხვევაში, თუკი მიზანიც სხვადასხვაა. თავად მიზანს კი პრეზიდენტის გამოსვლებიდან მარტივად ვერ დაინახავ.
როდესაც სამხედრო-პატრიოტული აღზრდის თემაზე კომენტარს აკეთებს და ჩართულობის მზაობას გამოთქვამს ბაჩო ახალაია, ეს კატასტროფას ნიშნავს. ჩვენს განათლების სისტემას ხან პროკურორი მოუვლინეს სათავეში და ხან - ციხეების მინისტრი. ეს კი მხოლოდ იმაზე მეტყველებს, რომ უკვე მოსწავლეებიც უფრო გარკვეულ გასამხედროებულ სტრუქტურებში წარმოსადგენად სჭირდებათ, ვიდრე ადამიანებად, რომლებიც ცოდნას უნდა ეწაფებოდნენ. განათლებული ბავშვები ბევრად უფრო სასარგებლონი იქნებიან ქვეყნისთვის, ვიდრე ბავშვები, რომლებსაც ყველაზე უკეთესად ავტომატის გადატენვა ეცოდინებათ.
რაც შეეხება განათლების დარგში წარმოდგენილ სხვა ინიციატივებს: მოსწავლე არ უნდა იყოს გაუცნობიერებელი იმ სიმდიდრეში, რასაც ზოგადი განათლება ჰქვია. ამდენად, მივესალმები ინიციატივას, რომ სკოლაში სწავლების ინტენსიფიკაცია უნდა მოხდეს. მაგრამ ცხადია, ეს მოსწავლეს თავზე მეხივით არ უნდა დაეცეს. თუმცა, ჩვენი ხელისუფლების რაიმე მიდრეკილება განათლებული კაცის მიმართ არ შეინიშნება...
ვფიქრობ, რომ ასეთი რეფორმისთვის მზადება ხუთწლიანი მაინც უნდა ყოფილიყო იმ თხუთმეტწლიანი უმეცრების შემდეგ, რაც ჩვენს საშუალო სკოლებში მკვიდრდებოდა. გამიკვირდა, რომ ახლა ხელისუფლება ათ გამოცდაზე საუბრობს. ეს სრულიად ახალი ხედვაა. ცოტა ხნის წინ ეს უთუოდ იქნებოდა ხუთი გამოცდა. ციფრების დასახელებისას "ხუთიანს" ჩვენი ხელისუფლება პირველად ასცდა. ან ასი უნდა იყოს ყველაფერი, ან - ხუთი. რას უნდა ნიშნავდეს ახალი ციფრი - ათი - ჩემთვის გაუგებარია...
- ბათუმში დაგეგმილი საერთაშორისო ენერგეტიკული სამიტი ენერგეტიკულმა კონფერენციამ შეცვალა. მასში რამდენიმე ქვეყნის პირველ პირს უნდა მიეღო მონაწილეობა, თუმცა ისინი ბათუმში აღარ ჩავიდნენ (უკრაინის პრეზიდენტი იუშჩენკო, აზერბაიჯანის პრეზიდენტი ალიევი, პოლონეთის პრეზიდენტი კაჩინსკი). კონფერენციას, ასევე, არ დასწრებია შეერთებული შტატების სახელმწიფო მდივნის საგანგებო წარმომადგენელი ენერგეტიკულ საკითხებში - რიჩარდ მორნინგსტარი, რომელიც მანამდე საქართველოში იმყოფებოდა. ამ ფაქტს რით ახსნით?
- პირველ რიგში, იმით, რომ თქვენ მიერ ჩამოთვლილი პრეზიდენტები ბევრად უფრო სერიოზულები არიან, ვიდრე, როგორც ჩანს, ჩვენ წარმოგვედგინა. ისინი ამ ეტაპზე არ ფიქრობენ, რომ ბათუმის მიმართ ტურისტული ინტერესი უნდა იყოს პრიორიტეტი მათ პოლიტიკურ საქმიანობაში, რადგან ენერგეტიკული დატვირთვა ამ სამიტს ამ ეტაპზე ვერ ექნებოდა. ესენი, ყველანი, ნაზარბაევთან რომ ჩასულიყვნენ, უფრო გასაგები იქნებოდა პრობლემის მიმართ ინტერესის თვალსაზრისით, ვიდრე ის, რომ ამ თემაზე კომუნიკაციის მქონე პრეზიდენტებს მაინცდამაინც ბათუმში მოეყარათ თავი, რათა ენახათ ადგილი, სადაც შვიდვარსკვლავიანი სასტუმრო უნდა აშენდეს. თავად კონფერენციაც, მიმაჩნია, რომ თითიდან გამოწოვილია. კი, ბატონო, ვისაუბროთ, მაგრამ მაშინ, როცა ჩრდილოეთი მიმართულება ხელმოწერილია მასში ჩართული ყველა ქვეყნის მიერ, ჩვენ გვინდა არა სამიტი, არამედ ძალიან სერიოზული კულუარული მუშაობა იმაზე, რომ "ნაბუკო" შედგეს. ამას პრეზიდენტების საჯარო პრანჭვა არ შველის. ამას სერიოზული კულუარული გადაწყვეტილებების მიღება სჭირდება - როგორც პოლიტიკური, ასევე, ეკონომიკური თვალსაზრისით. სამიტებზე კი ასეთი გადაწყვეტილებები არ მიიღება; ამ ფორმატში ისინი მხოლოდ გაჟღერდება. ხოლო, როცა ამ გადაწყვეტილების მიღების შესაძლებლობა არ არის, არ მგონია, პრეზიდენტებს ერთმანეთი ისე ენატრებოდეთ, ასეთ შეხვედრებზე იკრიბებოდნენ - მით უმეტეს, რომ იუშჩენკოს პრეზიდენტის სავარძელში ჯდომის რეალურად რამდენიმე დღე დარჩენია. შესაძლებლელია, მან მცირედით გაიხანგრძლივოს პრეზიდენტობის ვადა, თუკი იანუკოვიჩისა და ტიმოშჩენკოს მხრიდან გაყალბებების თაობაზე ურთიერთბრალდებები იქნება.
რადგან უკრაინულ თემას შევეხეთ, არ შემიძლია, არ გამოვთქვა წუხილი იმის გამო, რითაც ახლა საქართველო ძირს უთხრის ქართულ-უკრაინულ ურთიერთობებს. მაშინ, როდესაც მთელი მსოფლიო - უკრაინის, რუსეთისა და სხვა ქვეყნების ჩათვლით - უკრაინის არჩევნებზე სამი ათასი დამკვირვებლის მობილიზებას ახდენს, საქართველო იქ ორი ათას კაცზე მეტს უშვებს. ეს არამარტო უზრდელობაა საერთაშორისო ურთიერთობების თვალსაზრისით, არამედ უკრაინის მოსახლეობის შეურაცხყოფაა. უკრაინელები კი შესანიშნავად აცნობიერებენ, არჩევნების ჩატარების როგორი ველური კულტურაა ქვეყანაში, რომელსაც პრეტენზია აქვს, უკრაინა შეამოწმოს.
მნიშვნელოვანია, რომ იმ ორი ათასი ადამიანის უკრაინაში ყოფნა ისევ ჩვენი ქვეყნის მოქალაქეების ხარჯზეა დაფინანსებული, რომლებსაც გადასახადებით სულ ხდიან.
არჩევნები უკრაინაში ნამდვილად ვერ დასრულდება იუშჩენკოს გამარჯვებით, რასაც უნდა ცდილობდეს გივი თარგამაძე. ადამიანი, რომელიც ყველა რეიტინგის მიხედვით მეხუთეა არჩევნების წინ, ასე ერთბაშად, თუნდაც საარჩევნო უბნებში ორიათასკაციანი დესანტის შესევით, ვერაფერს მოახერხებს. თავად იუშჩენკო ამას შეგუებულია. და ჩვენ რას მივიღებთ? საქართველოს ხელისუფლება დონეცკის ხელმძღვანელობას სთავაზობს, ათასი კაცი მიიღოს დამკვირვებლად. დამაფიქრებელია მომავლის ასეთი პრიმიტიული ხედვა და აშკარა სურვილი, შფოთი შეიტანონ უკრაინის საარჩევნო პროცესებში. ეს თავის მოჭრაა! გაიკითხეთ უკრაინაში; გაიკითხეთ იმ ქართველებში, რომლებიც ამ საშიშროებას თავად ხედავენ. გივი თარგამაძე უკრაინელ დეპუტატს სცემს უკრაინაში, აეროპორტში, საჯაროდ, საკუთარი დაცვის დახმარებით. მოსწონს თუ არა ის დეპუტატი საქართველოს ხელისუფლებას, დეპუტატს იმუნიტეტი იცავს.
შექმნილმა ვითარებამ უკრაინაში ახალი პრეზიდენტის არჩევის შემდეგ შეიძლება მხოლოდ უარყოფითი ხასიათი შესძინოს საქართველოს მიმართ უკრაინის დამოკიდებულებას. შესაძლებელია, უკრაინამ დღის წესრიგში დააყენოს საკითხი საქართველოსთან სავიზო რეჟიმის შემოღების თაობაზე. და ამასთანავე, შეიძლება ქართულ პროდუქციას უკრაინული ბაზარიც დავაკარგვინოთ.