ზვიად ქორიძე: "ჩვენ პოლიტიკოსებს ვაძლევთ საშუალებას, ტესტები გვიტარონ"

"რეზონანსი" - "მთელი კვირა"

8 თებერვალი, 2010

ჟურნალისტის თვალით დანახული სინამდვილე ქვეყანაში, სადაც მედია პროპაგანდისტებად და კონტრპროპაგანდისტებად დაჯგუფდა
"ნოღაიდელს მუქარის რიტორიკა აქვს. ჯობს, საზოგადოებას მოუყვე, რატომ დადიხარ მოსკოვში, ვისთან დადიხარ, რა მიგაქვს, რა მოგაქვს, და საერთოდ, რა გინდა, რომ გააკეთო. ამ კონსპირაციული შეხედულებებით დასნებოვნებული ჩვენი პოლიტიკური კლასი ვერც საკუთარ თავს არგებს რაიმეს. ყველანი რაღაც ისეთ განცდებში არიან, რომ...  თუნდაც, ბურჯანაძის განცხადება ავიღოთ - დასავლეთიდან რაღაც კულუარული ზემოქმედება მიმდინარეობს და ამის შედეგს ქართველი ხალხი ელოდება... ქართველი ხალხი ელოდება იმას, რომ გარკვეულ პოლიტიკურ ჯგუფებში ადეკვატურად მოხდეს იმ ენერგიის აკუმულირება, რომელიც ამ საზოგადოებაში არსებობს. ეს პოლიტიკური ჯგუფები კი ამისთვის არაფერს აკეთებენ. შეიძლება იმ შედეგს ოპოზიცია ელოდება და არა ქართველი ხალხი", - "მთელ კვირას" ჟურნალისტი ზვიად ქორიძე ესაუბრება.
- საფრანგეთის სატელიტურმა სადგურმა ტელეარხ "პირველი კავკასიურის" მაუწყებლობა გათიშა. მიხეილ სააკაშვილი ამას რუსეთის ზეწოლად მიიჩნევს და აცხადებს, რომ "გაზპრომთან კაპიტულაციის ასეთი პრეცედენტის დაშვება, პირველ რიგში, საშიშია თავად ევროპული დემოკრატიისთვის". თავის მხრივ, ოპერატორი კომპანია მაუწყებლობის გათიშვას იმ მოტივით ხსნის, რომ მაუწყებლობის გადაცემის საცდელ პერიოდს ვადა ამოეწურა. რა არის თქვენთვის ცნობილი მაუწყებლობის შეწყვეტის რეალური მიზეზის შესახებ და საერთოდ, რა მნიშვნელობას ანიჭებთ "პირველი კავკასიურის" არსებობას?
- ჩვენ არ ვიცით, რაზე მოაწერა ხელი საქართველოს საზოგადოებრივმა მაუწყებელმა და რა ვალდებულებას იღებდა "Eutelsat". ვინაიდან ხელშეკრულებას საზოგადოებრივი მაუწყებელი აფორმებს, ჩვენ ამ პირობების შესახებ აუცილებლად უნდა გვცოდნოდა. მაგრამ იგი მას არ აქვეყნებს. ძალიან დიდი სურვილი მაქვს, შესაბამისი დოკუმენტი სამეურვეო საბჭომ გამოითხოვოს (ყოველ შემთხვევაში, მისმა ახალმა წევრებმა) და საზოგადოებას მოგვაწოდოს ინფორმაცია, ბოლოს და ბოლოს, რა შეთანხმება დაარღვია ოპერატორმა.
მე მაინც მგონია, რომ აქ საქმე დაუდევრობასთან გვაქვს. ეს კი ქართული მხარისგან  უცხო არ არის: მან არ იცის, ასეთი საკითხები სამართლებრივ ჩარჩოში  როგორ აწარმოოს.
მეორე პრობლემა - ეს არის პრობლემა რიტორიკისა, რომელიც ქართულ სინამდვილეში გაჩნდა: "ფრანგებმა კიდევ ერთხელ დაგვარწმუნეს, რომ ევროპა რუსულ გაზზე გაიყიდა". ეს უკვე ფართო საზოგადოებრივი რიტორიკა გახდა. ხელისუფლება და მასთან ახლოს მდგომი ინტელექტუალები ქართულ საზოგადოებას ახლა იმაში აჯერებენ, რომ ევროპა ფალშია. ეს განწყობა დიდი ხანია, მწიფდება ქართულ სინამდვილეში: კამპანია დაახლოებით 2003-2004 წლიდან იწყება: ამ პერიოდიდან გერმანია ნელ-ნელა იკვეთება, როგორც ჩვენი ანტაგონისტი სახელმწიფო. თუკი 2002-2003 წლამდე გერმანია იყო მთავარი სტრატეგიული პარტნიორი საქართველოსთვის, რატომ გახდა 2003-2004-წლებში ეს ქვეყანა ჩვენი მტერი?
შემდეგ ასეთივე განწყობა სხვა ქვეყნებთან მიმართებითაც მეტ-ნაკლებად ჩამოყალიბდა. მახსოვს, როგორი მოლოდინი იყო 2006-2007 წლებში: საფრანგეთში სარკოზი მოვა და ავშენდებითო. სარკოზიმ, როგორც ევროკავშირის თავმჯდომარე ქვეყნის პრეზიდენტმა, პრაქტიკულად, ყველაზე გადამწყვეტი როლი შეასრულა 2008 წლის აგვისტოში; და დღეს უცებ აღმოჩნდა, რომ საფრანგეთსაც პრობლემები აქვს დემოკრატიასთან მიმართებით, ერთადერთი დემოკრატიული სივრცე კი საქართველოა - ქვეყანა, რომელსაც სწორედ საკუთარი დემოკრატიის ექსპორტისთვის სჭირდება სივრცე და ტექნიკური საშუალებები. ამისთვის კი მან აირჩია რუსეთი და სატელიტური მაუწყებლობა. მან გადაწყვიტა, დაანახოს რუს ხალხს, თუ როგორ ვითარდება საქართველო; დაარწმუნოს, რომ იგი არის ლიდერი კავკასიაში. ხელისუფლება საკუთარ თავს ამ მითებით კვებავს და ახლა ცდილობს, ამაში სხვებიც დააჯეროს. ამისთვის კი ის პროპაგანდისტულ საშუალებებს იყენებს.
ჩვენ ჯერ არ ვიცით, რუსეთი როგორ შეაშინა "პირველმა კავკასიურმა" და მართლა მოითხოვდა თუ არა იგი, რომ ამ არხის  სატელიტზე მაუწყებლობა შეეწყვიტათ: ამ თემაზე ინფორმაცია ჩვენ ხომ პროპაგანდისტული საშუალებებით მივიღეთ.
თავისთავად, საყურადღებოა, რომ მაუწყებლობა რუსულ ენაზე მიმდინარეობს. ეს პირდაპირ არის განაცხადი იმაზე, რომ მაუწყებლობა ხორციელდება მიზანმიმართულად რუსეთის მოსახლეობისთვის. საქართველოში მცხოვრებ რუსებს, რა თქმა უნდა, სრული უფლება აქვთ, საკუთარ ენაზე მაუწყებლობა ჰქონდეთ - ისევე, როგორც საზოგადოებრივ მაუწყებელს შეიძლება ჰქონდეს ვალდებულება, საქართველოში მცხოვრებ არაქართველებს მათ ენაზე მიაწოდოს ინფორმაცია. მაგრამ არაბუნებრივად მეჩვენება სრული ტელეარხის რუსულ ენაზე უზრუნველყოფა - მით უმეტეს, არხისა, რომელმაც უნდა გადასცეს ინფორმაციები ჩრდილოეთ კავკასიის ავტონომიურ რესპუბლიკებში მიმდინარე პროცესებთან დაკავშირებით. ასე რომ, რა უნდათ ამ არხის მკეთებლებს, ვერც მაშინ მოვისმინე, როდესაც პარლამენტი საზოგადოებრივ მაუწყებელს აძლევდა მესამე სატელევიზიო არხს და არც შემდეგ გამოუქვეყნებიათ სადმე. საზოგადოებრივი მაუწყებლის ვებ-გვერდზე არაფერი წერია ამ არხის შესახებ - გარდა იმისა, რომ ასეთი არხი არსებობს.
- რა იცით მეორე არხის პერსპექტივასთან დაკავშირებით?
- მეორე არხზე, როგორც ვიცი, პრაქტიკულად, არანაირი რეორგანიზაცია არ მიმდინარეობს. თებერვლიდან უნდა გასულიყვნენ ეთერში. იმედი მქონდა, რომ ეს შესაძლებელი გახდებოდა. თუკი ხელისუფლების ინტერესი არის, რომ ამ არხისგან დატოვოს უსახური არხი, რომელზეც იქნება მხოლოდ პარლამენტის პლენარული სხდომები, პარლამენტის კომიტეტების სხდომები და ა.შ., მაშინ, რა თქმა უნდა, მის რეორგანიზაციაზე საუბარი შეუძლებელია. ეს არის, უბრალოდ, ფულის ხარჯვა იმაზე, რასაც მეორე არხი ისედაც აკეთებდა - პარლამენტის სხდომების გადაცემას ვგულისხმობ.
იმისათვის, რომ ქვეყანაში საზოგადოებრივი მაუწყებელი არსებობდეს, მმართველი პოლიტიკური ძალებისა და ჩვენი - საზოგადოების ნება უნდა თანხვდებოდეს. დღეს კი არ არის ჩვენი სურვილი იმ ძალის მქონე, რომ ამ არხის განსაზოგადოებრიობისთვის ვიბრძოლოთ. ამ ფონზე კი ხელისუფლებას მომგებიანი პოზიცია ექმნება იმისთვის, რათა საზოგადოებრივი მაუწყებლის სახით კიდევ ერთი კასტრატი არხი ჰქონდეს.
- ექსპერტების მოსაზრებაა, რომ ჩვენს ქვეყანაში არსებული კრიზისი მედიიდან მომდინარეობს; ამ პრობლემის გადაჭრა კი მხოლოდ დასავლეთის ჩარევით არის შესაძლებელი. ამასთან დაკავშირებით რას ფიქრობთ?
- დასავლეთის ჩარევა, მისი მხარდაჭერა - ეს მხოლოდ ერთ-ერთი კომპონენტია. შეიძლება მან კრიტიკულ სიტუაციაში გადამწყვეტი კომპონენტის მნიშვნელობაც შეიძინოს, მაგრამ მხოლოდ დასავლეთის ჩარევით ამ პრობლემის მოგვარება შეუძლებლად მიმაჩნია. თუ ჟურნალისტები თავად არ ჩამოაყალიბებენ მაღალ პროფესიულ სტანდარტებს, და თუ არ იქნება საზოგადოების ნება იმისათვის, რათა მათ მედიასაშუალებებისაგან მიიღონ მაღალი ხარისხის სიზუსტის მქონე, მიუკერძოებელი ინფორმაცია, დასავლეთი ვერაფერს გააწყობს. ასეთ შემთხვევაში, დასავლეთიდან წამოსული დახმარების ფული შეიძლება ისევე უსაგნოდ დაიხარჯოს და გადაიყაროს, როგორც სხვა ბევრი დახმარება გადაყრილა საქართველოში. ცხადია, ეს პრობლემა მხოლოდ საზოგადოებრივ მაუწყებელს არ ეხება: ზოგადად, მედიაზე ვსაუბრობ. თუკი მედიის თავისუფლების ხარისხი გაიზრდება, რა თქმა უნდა, გაიზრდება ამომრჩევლების ინფორმირებულობის ხარისხიც და გაცილებით მაღალი სტანდარტების არჩევნების ჩატარებას შევძლებთ. თავისუფალი მედიისა და სასამართლოს არარსებობის პირობებში საქართველო არჩევითი დემოკრატიის ქვეყანა ვერ გახდება.
- შეერთებული შტატების სახელმწიფო მდივნის მოადგილესთან - სტეინბერგთან და სახელმწიფო მდივნის თანაშემწე გორდონთან  შეხვედრის შემდეგ ნინო ბურჯანაძემ განაცხადა: "ქართველი ხალხი ელოდება იმ კულუარული მუშაობისა და ზეწოლის შედეგებს, რომელსაც შტატების მხრიდან აქვს ადგილი". რა არის თქვენთვის ცნობილი ამ ზეწოლის შესახებ და, საერთოდ, როგორ შეაფასებთ ბურჯანაძის ამ განცხადებას?
- ხელისუფლებაზე ზეწოლა შეიძლება არსებობდეს. მაგრამ თუ ჩვენი პოლიტიკური ოპოზიცია ელოდება იმას, რომ დასავლეთმა რადიკალური ღონისძიებები უნდა განახორციელოს საქართველოს ხელისუფლებასთან მიმართებით, ეს ძალიან ინფანტილური პოზიციაა. მიმაჩნია, რომ დასავლეთი ამ შემთხვევაში რომელიმე პოლიტიკოსის კი არა, ჩვენი - საზოგადოების პარტნიორია.
- და თუ ასეა, რით ახსნით წინასაარჩევნო პერიოდში ალასანიას პასიურობას?
- ეს მისი ტაქტიკაა. როგორც ამომრჩეველს, ბევრ საკითხზე მაინტერესებს მისი პოზიციები. ჯერჯერობით მას არ გაუკეთებია ისეთი გამოკვეთილი პოლიტიკური სვლა, რომლითაც შეიძლება ვიფიქროთ, რომ ის ჩართულია საარჩევნო კამპანიაში. მაგრამ ის, ალბათ, ხვდება ამომრჩევლებს. მისი პოლიტიკური თუ პარტიული აქტივობა დღეს მედიით რომ არ შუქდება, ეს სრულებით არ ნიშნავს იმას, რომ არ აქტიურობს. ჯერ კიდევ არის საქართველოში ისეთი სივრცე, სადაც შეიძლება თავისი მოსაზრებები ღიად გამოთქვას არამხოლოდ ალასანიამ, არამედ ყველამ - მათ შორის, ბურჯანაძემ; მათ შორის - ნოღაიდელმა, რომელიც არ გვეუბნება, რატომ დადის მოსკოვში; რაზე საუბრობს იქ. ის, უბრალოდ, ჩამოდის და გვემუქრება.
- ნოღაიდელი თქვენ გემუქრებათ, როგორც მოქალაქეს, თუ ემუქრება ხელისუფლებას?
- ამას დიდი მნიშვნელობა არ აქვს. მას მუქარის რიტორიკა აქვს. მას შემდეგ, რაც მოსკოვში სიარულს მოუხშირა, სულ იმუქრება. ჯობს, საზოგადოებას მოუყვე, რატომ დადიხარ, ვისთან დადიხარ, რა მიგაქვს, რა მოგაქვს, და საერთოდ, რა გინდა, რომ გააკეთო. აი, ამ კონსპირაციული შეხედულებებით დასნებოვნებული ჩვენი პოლიტიკური კლასი ვერც საკუთარ თავს არგებს რაიმეს. ყველანი რაღაც ისეთ განცდებში არიან, რომ...  თუნდაც, ბურჯანაძის განცხადება ავიღოთ - რაღაც კულუარული ზემოქმედება მიმდინარეობს და ამის შედეგს ქართველი ხალხი ელოდება... ქართველი ხალხი ელოდება იმას, რომ გარკვეულ პოლიტიკურ ჯგუფებში ადეკვატურად მოხდეს იმ ენერგიის აკუმულირება, რომელიც ამ საზოგადოებაში არსებობს. ეს პოლიტიკური ჯგუფები კი ამისთვის არაფერს აკეთებენ. შეიძლება იმ შედეგს ოპოზიცია ელოდება და არა ქართველი ხალხი.
- ზემოთ ნოღაიდელის მუქარის რიტორიკის შესახებ საუბრობდით. ბოლო დროს სააკაშვილიც აძლიერებს თავის სამხედრო რიტორიკას. თქვენი დაკვირვებით, რა რეაქცია აქვს საზოგადოებას, ერთი მხრივ, ნოღაიდელის მუქარის რიტორიკაზე და, მეორე მხრივ, ხელისუფლების მხრიდან გაძლიერებულ სამხედრო რიტორიკაზე?
- ნოღაიდელი ემუქრება იმ ადამიანებს, ვისგანაც ის სავარაუდოდ ხედავს საფრთხეს, რომ შეიძლება დაიჭირონ; რაიმე ტიპის ზემოქმედება განახორციელონ. ის პრევენციულად იმუქრება. სასაცილო ის არის, რომ ქართულ სინამდვილეში ყველაზე ნაკლებად გამორჩეულ პოლიტიკოსს დღეს ასეთი მკაცრი ლექსიკა აქვს. აქამდე ის ერთი ჩვეულებრივი, ჩუმი, ნომენკლატურული პოლიტიკოსი იყო, რომელიც კარგად ითვლიდა. დღეს ის ტესტს აწარმოებს და ამოწმებს, არის თუ არა ქართული საზოგადოება მზად, მხარი დაუჭიროს რუსეთთან უპირობოდ მეგობრულ ურთიერთობებს. ვფიქრობ, რომ ამ ტესტით, ნოღაიდელის გარდა, სააკაშვილიც სარგებლობს: ისიც ამოწმებს ქართულ საზოგადოებას და ხედავს, რომ ძალიან დიდი წინააღმდეგობა, ძალიან მწვავე რეაქციები არ ყოფილა: იყო ოდნავ კარიკატურული დამოკიდებულება ნოღაიდელის ქმედებების მიმართ. ასეთი პასიურობით ჩვენ პოლიტიკოსებს ვაძლევთ საშუალებას, რომ მათ გვიტარონ ტესტები; ამოწმონ, დღეს რისთვის არის ქართული საზოგადოება მზად. ჩვენ არ უნდა დავუტოვოთ პოლიტიკოსებს იმის საშუალება, რომ დემოკრატიული პროცესებიდან გადაუხვიონ. დღეს ეს არის ყველაზე მნიშვნელოვანი.
- ოპოზიციის ერთ ნაწილს აჯანყების ერთგვარი წინასწარი განწყობა აქვს.
- როდესაც უსამართლობის მუდმივი განცდა არსებობს, ძალიან რთულია ადამიანებს ესაუბრო იმაზე, რომ ახლა აჯანყება დაუშვებელია. თვითონაც კარგად უნდა გქონდეს გააზრებული, რა უფრო მეტად არის სასარგებლო ქვეყნისთვის: შეეგუო იმას, რაც არის, თუ აჯანყდე. ეს ძალიან მრავალპლანიანი პრობლემაა; უბრალოდ, მაინც მგონია, რომ ჯერჯერობით რესურსი უფრო მშვიდობიან გარდაქმნებშია, ვიდრე აჯანყებაში. აჯანყების შედეგად შეიძლება ისევ მოვიდეს გაურკვეველი მმართველი სუბიექტი (ან სუბიექტები) და კიდევ დიდხანს გაგრძელდეს პოსტრევოლუციური პერიოდი.
ანომალიად მიმაჩნია ექვსი წლის განმავლობაში რევოლუციის რეჟიმში ცხოვრება. ხელისუფლებას თავად უნდა მიეღო გადაწყვეტილება, რომ რევოლუცია დაესრულებინა. მაგრამ მან ეს არ გააკეთა და აირჩია სხვა გზა - ომის გზა. თუ მთელი საზოგადოება ასეთ პოლიტიკას დაუჭერს მხარს, მაშინ რამის შეცვლა ძალიან რთული იქნება. ასეთ შემთხვევაში, ცვლილების შეტანა დასავლეთსაც გაუჭირდება. 2008 წლის აგვისტოში ძალიან ბევრნი გავჩუმდით - იმ განზრახვით, რომ თუკი სააკაშვილი ომს მოიგებდა, ეს  სასარგებლო იქნებოდა ჩვენთვის. როდესაც საქართველო დამარცხდა, მხოლოდ მაშინ გამოვთქვით პროტესტი სააკაშვილის მიმართ. თუკი ჰიტლერის ციტატებით ვიკვებებით, მაშინ დიდი სხვაობა საზოგადოების განწყობებსა და ხელისუფლების ქმედებებს შორის, უბრალოდ, ვეღარ იქნება. ვერ ვიხსენებ დღეს აჯანყებაზე მოლაპარაკე პოლიტიკოსების დროულად გამოთქმულ მოსაზრებებს, რომ ომში არ უნდა ჩავრთულიყავით; რომ ომი არ უნდა გვეწარმოებინა. ჩვენ ამაზე მხოლოდ 12 აგვისტოს შემდეგ დავიწყეთ საუბარი - მხოლოდ მას შემდეგ, რაც დასავლეთმა გაგვაკრიტიკა.
თუკი დღეს ჩვენს საზოგადოებაში არის განწყობა, რომ კარგად დაგეგმვის შემთხვევაში ომს მოვიგებთ, მაშინ სრულიად სხვა მიმართულებით წავალთ. ამ მიმართულებას კი დემოკრატიასთან არაფერი აქვს საერთო. ვფიქრობ, რომ დღეს მიხეილ სააკაშვილი სამხედრო-პატრიოტული რიტორიკის საშუალებით სინჯავს ჩვენს საზოგადოებას. ის ატარებს ტესტს, რამდენად ვართ მზად მილიტარისტული სინამდვილის გამეორებისთვის. აი, ეს არის ჩვენი პრობლემა: დასავლეთი გესაუბრება დემოკრატიაზე, შენ კი მილიტარიზმზე ესაუბრები. მიჭირს წარმოდგენა, თუ რატომ უნდა ვიყოთ მონდომებული იმისათვის, რომ ჩვენ ვიყოთ ჩრდილოეთ კავკასიის აფეთქების დეტონატორები.
ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, რას ფიქრობენ ამ ყველაფერზე ოპოზიციის წარმომადგენლები.
სწორად უნდა გავიაზროთ, რა პრობლემების წინაშე ვდგავართ; რა არის მასში მთავრობის წილი, ზოგადად, პოლიტიკური კლასის წილი და რა არის ჩვენი - მოქალაქეების წილი. თუკი 2003-2004 წლებში მთავრობას ჰქონდა დიდი შანსი, რომ საზოგადოების პარტნიორი ყოფილიყო, დღეს ის ამას ვეღარ შეძლებს. დღეს ხელისუფლება საზოგადოების წინააღმდეგ დგას. ეს, თავის მხრივ, არის უნიკალური შანსი ოპოზიციისთვის, რათა მან სწორად გამოთქვას თავისი სათქმელი. მაგრამ პოლიტიკური ოპოზიცია საზოგადოებასთან დიალოგში არ შედის. ეს მეორე უკიდურესობაა.
- თქვენ აღნიშნეთ, რომ ხელისუფლება საზოგადოების წინააღმდეგ დგას. მაგრამ სოციოლოგიური კვლევები უჩვენებს, რომ "ნაციონალური მოძრაობის" რეიტინგი ომამდელ ნიშნულ დაუბრუნდა - მაშინ, როდესაც ომის შემდეგ იგი მკვეთრად იყო დაცემული.
- როდესაც მთელი საზოგადოება ძლიერი პროპაგანდისტული წნეხის ქვეშ არის, ძალიან რთულია, სოციოლოგიურმა კვლევამ მეტ-ნაკლებად ადეკვატური  შედეგები მოგვცეს. ჩვენ ხომ არ ვიცით, სოციოლოგიურ გამოკითხვამდე რამდენი წუთით ადრე უყურა რესპონდენტმა "კურიერს" ან "ქრონიკას". მაშინ გამოვკითხეთ ეს მოქალაქეები, როდესაც ქუთაისში მემორიალი აფეთქდა და ამას მსხვერპლი მოჰყვა, თუ მაშინ, როდესაც რუსმა ჯარისკაცებმა ქართველი ბავშვები დაატყვევეს და ცხინვალში გადაიყვანეს? ჩვენ ხომ არ ვიცით, როგორი იყო განწყობები იმ დროს მედიაში; იმ მომენტში პროპაგანდისტული მედია იყო უფრო მონოლითური თუ კონტრპროპაგანდისტული. სამწუხაროდ, დღეს საქართველოში მედია სწორედ ასე დაჯგუფდა: პროპაგანდისტებად და კონტრპროპაგანდისტებად. როცა პროპაგანდა მძლავრობს, ძალიან რთულია, რომელიმე ჟურნალისტს მაღალი პროფესიული სტანდარტების დაცვა მოსთხოვო - იმიტომ, რომ მან ყველა მეთოდით უნდა მოიპოვოს ის ინფორმაცია, რომელსაც პროპაგანდის მანქანა მალავს.
- თქვენ გამართლებას უძებნით კონტრპროპაგანდისტულ ჟურნალისტიკას?
- არანაირ გამართლებას არ ვუძებნი. ჩემთვის პროპაგანდას და კონტრპროპაგანდას ერთი და იგივე მნიშვნელობა აქვს.
- გქონდათ თუ არა შემოთავაზება ეროსი კიწმარიშვილისგან "მაესტროზე" გადასვლასთან დაკავშირებით?
- შემოთავაზება არ მქონია. ჩემი აზრით, "მაესტროს" აქვს შანსი, გახდეს თანამედროვე ტელევიზია. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ისიც გააკეთებს არჩევანს კონტრპროპაგანდის სასარგებლოდ. თუკი "მაესტროც" (იმის გამო, რომ ან ფული შემოაკლდება, ან რაღაც ტიპის ეპატაჟი დასჭირდება მაყურებლის მოსაზიდად) პროპაგანდისტული არხი გახდება, მაშინ ძალიან რთული იქნება, ქვეყანაში რაიმე არსებითად შეიცვალოს.
- თქვენ ფონდ "ღია საზოგადოება - საქართველოს" აღმასრულებელი საბჭოს წევრი ხართ. რამდენიმე დღის წინ გავრცელდა ხმა, რომ შესაძლებელია, თავის დროზე თქვენი მხარდაჭერით დაფინანსებული პროექტი "კვირის რეპორტაჟი", რომელიც ტელეკომპანია "კავკასიის" ეთერით გადაიცემა, დაიხუროს. პროექტს მხარს აღარ უჭერთ?
- რატომ უნდა შეწყდეს პროექტი? საბჭომ მის ავტორებს, უბრალოდ, მიმართა თხოვნით, რომ უკეთესად დამუშავებული პროექტი წარმოადგინონ - უფრო მეტად ორიენტირებული განვითარებაზე; მდგრადობაზე.
ყველაზე საინტერესო ის არის, რომ, რამდენადაც ვიცი, თავად ამ სტუდიის წევრებს არ აუტეხავთ ეს პანიკა; სხვებმა ატეხეს - "ფეისბუქზე". შემდეგ კი ამ პროექტის მკეთებლები იძულებულნი გახდნენ, კომენტარები გაეკეთებეინათ.
- საზოგადოების ერთმა ნაწილმა ამ პროექტის შეჩერების საფრთხე პოლიტიკურ მოტივს დაუკავშირა.
- უხერხულია, ფონდი "ღია საზოგადოება - საქართველო" დაადანაშაულო იმაში, რომ იგი სიტყვის თავისუფლების წინააღმდეგია, ან - გადაწყვეტილებას პოლიტიკური ნიშნით იღებს. "კვირის რეპორტაჟის" საკითხი არანაირად არ უკავშირდება დემოკრატიას ან პოლიტიკას. ეს ძალიან კერძო საკითხია.
"კვირის რეპორტაჟის" ჯგუფმა უნდა დაწეროს ახალი, უფრო არგუმენტირებული პროექტი. მე მართლა ვერ დავინახე ასე საგანგაშოდ ვითარება; უფრო პირიქით: ხშირად ასეთი უადგილო აჟიოტაჟი საქმეს უფრო ვნებს, ვიდრე ხელს უწყობს. რატომ უნდა ჰქონდეს ვიმეს განცდა, რომ ფონდი "ღია საზოგადოება - საქართველო" დღეს შეიძლება, რაიმე ფორმით ზღუდავდეს თავისუფალ სიტყვას და თანაც, ისეთ გადაცემებს, რომლებიც საზოგადოებაში დიდი ინტერესით სარგებლობს? "კვირის რეპორტაჟთან" დაკავშირებული თემა მხოლოდ ორგანიზაციულ საკითხებს ეხება - როგორ უნდა მომზადდეს პროექტი; როგორ უნდა დამუშავდეს იგი. ასეთი თემა, უბრალოდ, არ შეიძლება, უსაფუძვლო დისკუსიის საგანი გახდეს.